Πρώτα μάς το είπαν ευγενικά. Εναν χρόνο αργότερα μας προειδοποίησαν. Τα ξημερώματα της περασμένης Τετάρτης μας ταπείνωσαν σε παγκόσμια ζωντανή σύνδεση. Και χθες, λίγες ώρες πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία, οι σύμμαχοι και εταίροι μας έστειλαν τελεσίγραφο: πρώτα οι Γερμανοί και μετά οι Βρετανοί διά στόματος του Πρωθυπουργού Κάμερον και με τη φράση «ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει άλλο τους Ελληνες».
Θα πείτε, έστω και με αυτόν τον τρόπο, έγινε η μισή αρχή για τη συγκρότηση κυβερνήσεων συνεργασίας, είτε τώρα είτε μετά τις εθνικές εκλογές, εφόσον δεν υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Σωστά. Είναι πράγματι μια καλή εξέλιξη και μια αυτονόητη κατάκτηση την οποία έχουν πετύχει εδώ και χρόνια όλες οι σύγχρονες δημοκρατίες πλην της Ελλάδας.
Αυτή, όμως, είναι η μια πλευρά του λόφου, η φωτεινή. Υπάρχει και η άλλη, η θλιβερή: 184 χρόνια μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, το πολιτικό προσωπικό της χώρας το οποίο δήθεν κόπτεται για την εθνική κυριαρχία είναι ανίκανο να βρει κοινό τόπο για τα αυτονόητα εάν δεν δείξουν πρώτα τα δόντια τους οι προστάτες μας.
Ετσι, επιδιώκει κάθε φορά στα δύσκολα ένα νέο Ναυαρίνο, ώστε οι σύμμαχοί μας με τις κανονιοφόρους να δώσουν την οριστική λύση και μοιραία να αυξήσουν την επικυριαρχία τους στη χώρα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” στις 08/02/12