του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΚΑΠΟΙΕΣ επέτειοι δεν πέφτουν και τόσο καλά στον χρόνο. Ιδίως αν η Ιστορία είναι πληγή ανοιχτή ή παραπέμπει σε ασθένεια που δεν έχει εντελώς ιαθεί. Στη δεύτερη κατηγορία υπάγεται η Μεταπολίτευση. Νομίζαμε ότι είχαμε τελειώσει με τη σκοτεινή φασίζουσα πλευρά της ελληνικής πολιτικής όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία το 1974. Η περίπτωση της Χρυσής Αυγής φανερώνει ότι η θεραπεία δεν είχε εξαλείψει εντελώς το μικρόβιο. Αντίστοιχα, η διαιώνιση του Κυπριακού σαράντα χρόνια μετά τον Αττίλα δεν προκαλεί καθόλου ευχάριστα συναισθήματα. Για να μην πει κανείς: προαισθήματα, μπαίνοντας σε διαδικασία ανάλυσης της επίσκεψης στα Κατεχόμενα με όλους τους κακοδεχούμενους συμβολισμούς της.
ΤΟ φετινό καλοκαίρι σημαδεύεται δυστυχώς από ιστορικές διενέξεις που όχι μόνο παραμένουν ανεπίλυτες, αλλά αναζωπυρώνονται αναπαράγοντας διαρκώς νέους κύκλους αίματος. Συμβαίνει με τον πιο ωμό τρόπο στη Γάζα αυτές τις ημέρες. Τουλάχιστον το Κυπριακό δεν είναι θερμή σύγκρουση, αλλά ψυχρή διαφορά, παγωμένη στον χρόνο σαν το τοπίο πίσω από τα συρματοπλέγματα της Αμμοχώστου. Εστω κι αν η μαρμαρωμένη πόλη βρίσκεται στο επίκεντρο των προσπαθειών για μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης που να κινητοποιήσουν κάπως μια διαδικασία διαλόγου.
Διαβάστε τη συνέχεια στο:
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5143474/kykloi/