του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλοί τρόποι να διαβάσεις μια ιστορία. Την προσοχή τραβούν συνήθως τα πρόσωπα με τα πάθη και τις ενέργειές τους. Η συστημική θεωρία όμως επιμένει ότι αυτά δεν έχουν τόση σημασία. Η ουσία είναι στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, στα συμφραζόμενα και, τελικά, στο ευρύτερο σύστημα όπου το στόρι εγγράφεται. Είναι αυτό το σύστημα που καθορίζει πώς εξελίσσεται μια ιστορία και είναι τις γενικότερες συγκρούσεις του συστήματος που η ιστορία καθρεφτίζει σε ένα «μίκρο» επίπεδο.
ΕΝΤΑΞΕΙ, η προσέγγιση αυτή είναι υπερβολικά θεωρητική. Εφαρμόζεται όμως πλήρως στην περίπτωση του Κώστα Κατσουράνη. Υπόθεση εργασίας: η Ελλάδα είναι μια χώρα βαθιά πολωμένη και σχεδόν διχασμένη. Βρίσκεται, σύμφωνα με τη διατύπωση του Ι.Κ. Πρετεντέρη, σε έναν «ψυχρό εμφύλιο». Αφορμή – ή μάλλον καταλύτης – είναι το Μνημόνιο. Αυτό όμως έχει τελικά πυροδοτήσει μια ατμόσφαιρα όπου οι «στρατοί» εύκολα συγκροτούνται και ακόμη πιο εύκολα συγκρούονται. Η περίπτωση Κατσουράνη το αποδεικνύει. Βλέπει – δεν βλέπει κανείς facebook, η δημιουργία ομάδας που ζητούσε να μην παίζει ο Κατσουράνης στην Εθνική – γιατί είτε χάνουμε είτε δεν κερδίζουμε – εικονογραφεί τις γενικευμένες διασπαστικές τάσεις που επικρατούν στη χώρα μας. Η Εθνική έχει κι άλλες φορές συμμετάσχει σε μεγάλες διοργανώσεις με επιδόσεις – εξαίρεση το Euro 2004 – του ύψους ή, συνηθέστερα, του βάθους. Αυτές όμως δεν έχουν δημιουργήσει συσπειρώσεις και αντισυσπειρώσεις όπως έγινε με τους αντι-κατσουρανικούς. Ακόμη περισσότερο: δεν ξεχείλισε ποτέ και ποτέ τόσο εύκολα η μισαλλοδοξία για κάτι μικρής σημασίας. Διότι, άντε, να σου φταίει ο προπονητής ή το στήσιμο της ομάδας. Αλλά η συσχέτιση του αν θα πατήσει ή όχι ένας παίκτης στο γρασίδι με το αποτέλεσμα του ματς έχει χαρακτηριστικά «μαγικής σκέψης». Δηλαδή προχωρημένου ανορθολογισμού.
Διαβάστε τη συνέχεια στο:
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5136814/anti-katsoyranismos/