Αφενός μεν δεν προλάβαμε τα θερινά την ώρα που επιστρέψαμε, αφετέρου η χθεσινή κακοκαιρία μας έκανε λίγο επιφυλακτικούς – είπαμε λοιπόν να τελειώσουμε το Σαββατοκύριακο μας μέσα, με μια “διαφορετική” προβολή. Είμαι ίσως από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν είχαν δει το Saving Private Ryan, το οποίο επανήλθε στο προσκήνιο τις τελευταίες μέρες, λόγω της επετείου του D-Day – χθες αυτή η μνημειώδης παράλειψη διορθώθηκε. Και ενώ έχω την τάση να αποφεύγω “βαριές” ταινίες Κυριακή βράδυ, η συγκεκριμένη επιλογή μου προκάλεσε πραγματικό δέος. Δέος για τις τόσο ξένες σε εμάς δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι στρατιώτες κατά την απόβαση, δέος για την “ανθρώπινη” αλλά και υπεράνθρωπη ανδρεία τους, αλλά και δέος για τη αδυναμία μας να αποφεύγουμε τέτοιου είδους – καθαρά ανθρωπογενείς – καταστροφές. Πρόκειται νομίζω για μια από τις πιο “ολοκληρωμένες” πολεμικές ταινίες που έχω δει ποτέ και μου φαίνεται πραγματικά αδιανόητο ότι δεν τιμήθηκε με το Όσκαρ καλύτερου φιλμ το 1998 (έχασε από το Shakespeare in Love, αν μπορείτε να το πιστέψετε). Το δε χαρακτηριστικό στρατιωτικό ακρώνυμο FUBAR, κομβικής σημασίας στο έργο, μου ήρθε στο νου ξανά σήμερα το πρωί, καθώς διάβαζα για τις ραγδαίες εξελίξεις στο Ιράκ. More on that παρακάτω.
