του Δημήτρη Μητρόπουλου
Ο Νικήτας ετοιμάζει ήδη τις ξεματιάστρες. Ο Αρης το ήθελε καιρό και νόμιζε πως υπήρχε κενό. Η Ολγα προτιμά τη μαντίλα. Η Φωτεινή Πιπιλή σπάει τα τζάμια απέξω με τις δηλώσεις της. Και ο Γιώργος Καμίνης έκανε στην αρχή της εβδομάδας τον απολογισμό της θητείας του στον Δήμο Αθηναίων. Εκπληξη: το έλλειμμα έγινε πλεόνασμα. Οι υποχρεώσεις προς προμηθευτές κόπηκαν στη μέση. Τα δάνεια εξυπηρετούνται. Για τα δεδομένα της εποχής είναι εξωπραγματικό. Αλλά εξωπραγματικό δεν είναι να θέλει και ο Κακλαμάνης να ξανακατέβει;
Ο Καμίνης είναι ο καλύτερος υποψήφιος που (δεν) θα μπορούσε να έχει η ΝΔ. Στο κάτω κάτω τον στηρίζουν το ΠαΣοΚ και η ΔΗΜΑΡ. Αν η ΝΔ μπορούσε να κάνει κυβέρνηση μαζί τους το 2012 γιατί δεν μπορεί να στηρίξει το ίδιο πρόσωπο για τον Δήμο Αθηναίων; Πόση θα ήταν, σε μια τέτοια περίπτωση, η διαρροή γαλάζιων ψηφοφόρων προς τον υποψήφιο της Χρυσής Αυγής και γιατί θα τη συγκρατούσε καλύτερα ένας «πούρος» υποψήφιος της ΝΔ; Πόσο μάλλον που η Συγγρού έπαιζε κρυφτούλι με το χρίσμα. Ο Καμίνης θα μπορούσε να είναι και το είδος υποψηφίου που εγκαθιδρύεται στη μέση του φάσματος, ενώ ασκεί έλξη εκατέρωθεν, και στην Κεντροδεξιά και στην Κεντροαριστερά. Εν πάση περιπτώσει, ούτε η πολιτική αλλά ούτε και η πολιτική ανάλυση μπορούν να γίνονται με υποθετικούς όρους. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Καμίνης διεξάγει ήδη εδώ και εβδομάδες προεκλογική εκστρατεία στο τρίγωνο Χρυσής Αυγής, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, που με τους υποψηφίους της ΝΔ – για να μην αναφέρουμε τις μεθοδεύσεις Πολύδωρα και ΑΝΕΛ – πάει να γίνει πολύγωνο.
Ο απερχόμενος δήμαρχος δεν τα πάει άσχημα. Εν μέρει και λόγω τού πώς τα πάνε οι αντίπαλοί του. Ο Σακελλαρίδης το παίζει γενιά Τσίπρα, κάνοντας αναγωγή κατευθείαν στο 2006 – κάτι που μάλλον δεν θα ενθουσιάσει την Ελένη Πορτάλιου και την ομάδα της. Το ΚΚΕ θέλει να καταγραφεί για να παίξει ρόλο ρυθμιστή στον δεύτερο γύρο. Και ο Κασιδιάρης επιχειρεί, με το ένα πόδι στη δημοτική υποψηφιότητα και το άλλο στην αλλαγή καταστατικού, να υποσκελίσει τον προφυλακισμένο Μιχαλολιάκο. Ολα αυτά πριν αρχίσει το σίριαλ Αρη – Νικήτα.
ΤΟΥΤΩΝ δοθέντων, το ερώτημα είναι άλλο. Πώς – ή μάλλον: για τι – θα ψηφίσουν οι πολίτες στην Αθήνα στις 18 και στις 25 Μαΐου; Δεύτερος γύρος θα υπάρξει – είναι σίγουρο. Θα ψηφίσουν δήμαρχο; Ή θα δώσουν πολιτικό μήνυμα γενικής λήψης; Είναι η εκδοχή του δημοψηφίσματος, στην οποία πιστεύει και την οποία θέλει να περάσει η Κουμουνδούρου. Πλην Καμίνη, όλοι οι άλλοι παίζουν εμμέσως ή αμέσως αυτό το χαρτί, που όμως αν δεν τους βγει χάθηκαν. Ακόμη και η ΝΔ επιχείρησε αρχικά να το παίξει με όρους κομματικού πατριωτισμού πριν χαθεί ελαφρώς η μπάλα.
ΠΑΡΑΞΕΝΟ: Πλην Καμίνη έχουμε στρατηγικές που χάνονται στην ομίχλη της ελληνικής πολιτικής τα χρόνια του Μνημονίου. Ο ίδιος ο Καμίνης επιμένει στην αυτοδιοικητική προσέγγιση σε μια καμπάνια κοινής λογικής. Υπερασπίζεται τη θητεία του και ζητάει την ετυμηγορία των ψηφοφόρων στην έξοδο. Χωρίς να το παίζει χαρισματικός – που δεν είναι – και χωρίς να πάει να σηκώσει αμφίβολες σημαίες. Χάσει, κερδίσει – και το δεύτερο δεν φαίνεται αυτή τη στιγμή εντελώς απίθανο -, κερδισμένος είναι. Ομολογουμένως, πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα success stories της ελληνικής πολιτικής που χρονολογούνται πίσω στο 2010.
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5085709/polygwna/