Αγαπώ τα ταξίδια και ενθουσιάζομαι με την ιδέα της περιπέτειας – χρειάζομαι όμως πάντα ένα δίχτυ ασφαλείας για να “επιβιβαστώ” σε μια νέα ταξιδιωτική εμπειρία, όσο συναρπαστική κι αν μου φαίνεται. Διαβάζοντας λοιπόν χθες – από την Κυριακάτικη βολή του καναπέ – για το πρόγραμμα Mars One, το οποίο σκοπεύει να στείλει (για αρχή) 4 εθελοντές ως πρώτους αποίκους της Γης στον Άρη, ένιωσα να με κατακλύζει ένας παιδικός ενθουσιασμός για το project, συνδυασμένος όμως με μια γερή δόση πανικού: αυτοί οι άνθρωποι θα βρεθούν στον Άρη χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να γυρίσουν πίσω, καθώς δεν διαθέτουμε (ακόμα) την τεχνογνωσία για ένα διαπλανητικό ταξίδι μετ’ επιστροφής. Ευτυχώς, πάνω από 200.000 άνθρωποι από 140 χώρες δεν πτοούνται από τη συγκεκριμένη “λεπτομέρεια” και έκαναν αίτηση συμμετοχής στην αποστολή. Νιώθω λοιπόν αν όχι δέος, τεράστιο σεβασμό για όλους όσους καταφέρνουν να χαλιναγωγήσουν τις φοβίες τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε ένα διαπλανητικό ταξίδι άνευ επιστροφής, μια νέα ζωή σε ένα τεχνητό περιβάλλον ενός αφιλόξενου πλανήτη, μια τέτοια απόλυτη έλλειψη safety net, να μην τους πτοεί και να μη τους κρατάει πίσω. Αν όλα πάνε καλά, οι πραγματικοί αυτοί πρωτοπόροι θα φτάσουν στον κόκκινο πλανήτη μετά από ένα ταξίδι οκτώ μηνών το 2024.
