Πώς οι πολιτικές δυνάμεις προτίμησαν να ζήσουμε με ψέματα αντί να αντιμετωπίσουμε κατάματα την πραγματικότητα της κρίσης
του Παύλου Τσίμα
Ηταν πρώτα η αυταπάτη του «αδιάβροχου έθνους».
Ο Καραμανλής διαβεβαίωνε, μήνες μετά την πτώση της Λίμαν, ότι η ελληνική οικονομία είναι «θωρακισμένη» και άτρωτη στα βέλη της κρίσης που συγκλόνιζε τον κόσμο. Ο Γιώργος Παπανδρέου το πίστεψε, συνέχισε να το πιστεύει, ακόμη και όταν ο ίδιος ο Καραμανλής πηδούσε από το εκλογικό παράθυρο για ν’ αποφύγει το πικρό ποτήρι, και αιχμαλώτισε τον εαυτό του στο ρητορικό σχήμα «λεφτά υπάρχουν» (κρυμμένα και αφορολόγητα, αλλά θα τα βρούμε και θα τα φορολογήσουμε), άρα δεν χρειάζονται δυσάρεστες περικοπές στη δημόσια δαπάνη. Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε, λίγο πριν από το Μνημόνιο, τον Απρίλιο του 2010, ότι ο κίνδυνος χρεοκοπίας είναι «παραμύθι με δράκο» κι ότι «αυτό που παίζεται δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια σχεδιασμένη κερδοσκοπική επίθεση των περίφημων δανειστών μας».
Ηταν, έπειτα, η αυταπάτη του «σύντομου διαλείμματος». Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου πίστευε ότι το Μνημόνιο θα ήταν ένας μικρός περίπατος στο δάσος της λιτότητας, θα διαρκούσε ένα – δύο χρόνια πριν βγούμε πάλι, δικαιωμένοι, στις αγορές, και το πολιτικό του κόστος θα βάραινε τους κακούς δανειστές, οι οποίοι μας υποχρεώνουν να κάνουμε πράγματα που η πολιτική «ψυχή» μας βδελύσσεται. Αλλά και ο Σαμαράς πίστευε πως η περιπέτεια θα ήταν σχετικά σύντομη και πως – γι’ αυτό – αρκούσε να ποντάρει το πολιτικό του κεφάλαιο στο αντιμνημονιακό κόκκινο του Ζαππείου και να περιμένει να εισπράξει τα κέρδη του στην επόμενη στροφή. Η συνέχεια προβάλλεται δύο χρόνια τώρα επί της οθόνης. Και αν σταθεί άτυχος με τον χρόνο των εκλογών, απειλείται και ο Τσίπρας με ανάλογη μοίρα.
Διαβάστε τη συνέχεια στο:
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5163585/aytapates-anti-gia-lyseis/