Φρένο στη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές βάζει με απόφασή της η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, μια απόφαση που θα παραμείνει σε ισχύ τουλάχιστον μέχρι τα τέλη της χρονιάς (οπότε και αναμένεται να εκδοθεί η απόφαση επί της κύριας προσφυγής). Το σκεπτικό της απόφασης; Ότι οι καταστηματάρχες, οι έμποροι και οι υπάλληλοι θα υποστούν “ανεπανόρθωτη οικονομική βλάβη” και “αυτονοήτως δυσεπανόρθωτη ηθική βλάβη” από τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές. Ας το δούμε όμως λίγο φιλοσοφικά το ζήτημα. Συμμετέχοντας ως πολίτες σε μια κοινωνία, αποκομίζουμε μια σειρά από οφέλη και ένα επίπεδο προστασίας. Διαθέτουμε λοιπόν ένα κομμάτι της ατομικής μας ελευθερίας ως αντάλλαγμα για όλα αυτά. Έτσι, κάθε φορά που κάποιος θεσμός θέλει να μας πάρει λίγο παραπάνω από αυτή την ελευθερία, πρέπει να μας πείθει πως “αξίζει τον κόπο”, πως το αντάλλαγμα που παίρνουμε (όποια μορφή κι αν έχει αυτό, μπορεί δηλαδή να είναι ένα κοινωνικό, όχι ατομικό αγαθό) είναι ισοδύναμο με την ελευθερία την οποία παραχωρούμε. Είναι όμως η ηθική και οικονομική βλάβη την οποία υφίστανται κάποιοι (και πάντως όχι όλοι οι) έμποροι και υπάλληλοι ισοδύναμη με το παραχωρούμενο δικαίωμα άλλων εμπόρων και υπαλλήλων που θέλουν να ανοίγουν τα καταστήματά τους τις Κυριακές, και επίσης με το δικαίωμα των πολιτών να ψωνίζουν με την άνεσή τους τις ημέρες που δεν εργάζονται; Μήπως υπάρχουν άλλοι προσφορότεροι τρόποι προστασίας τους, οι οποίοι μπορούν να αμβλύνουν τη σχετική βλάβη, όπως για αρχή η τήρηση των υφιστάμενων νόμων, οι οποίοι όπως όλοι διαπιστώνουμε καθημερινά, παραβιάζονται ασύστολα; Δεν θα ήταν πολύ προτιμότερο να ενδυναμώνονταν αυτοί οι τρόποι προστασίας των αδυνάτων, αντί να μας επιβάλλεται να προβούμε σε μια τόσο ριζοσπαστική παραχώρηση της ελευθερίας μας;
