Το επόμενο διάστημα απαιτεί ιδιαίτερο ταλέντο στην τέχνη της ισορροπίας από την πλευρά της κυβέρνησης για να αποφευχθεί μια πιθανή “ελεύθερη πτώση”, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Από τη μία έχουμε τον κόσμο που έχει αρχίσει να κουράζεται, που έχει γίνει πιο καχύποπτος όταν ακούει για φοροελαφρύνσεις και που περιμένει απτές εξελίξεις που να επηρεάσουν όχι μόνο την ψυχολογία του αλλά και το πορτοφόλι του. Το φιάσκο του ΕΝΦΙΑ σίγουρα δεν βοήθησε την κατάσταση, ενώ το σίριαλ “Περιμένοντας την Ανάπτυξη” έχει γίνει μάλλον γραφικό. Από την άλλη έχουμε τους δανειστές, οι οποίοι δεν φαίνονται καθόλου διατεθειμένοι να “λασκάρουν” τις απαιτήσεις τους και τους οποίους η κυβέρνηση πρέπει να κρατήσει όσο το δυνατόν πιο ικανοποιημένους εν όψει της κρίσιμης συζήτησης για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Την ίδια ώρα η ανάγκη για συμμάχους ποτέ δεν ήταν πιο επιτακτική: η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα είναι δύσκολη υπόθεση και θα κάνει το πολιτικό σκηνικό όλο και πιο εύφλεκτο. Πρόκειται αναμφίβολα για ένα δύσκολο balancing act.
