Μια αναδρομή στο άλλοτε μακρινό και άλλοτε κοντινό παρελθόν, όπως αναδύονται μέσα στο ταραγμένο παρόν
του Θανάση Θ. Νιάρχου
Στη Ζωή Λάσκαρη
Είναι πέραν πάσης αμφισβητήσεως ότι η Αλίκη Βουγιουκλάκη μπορούσε να δημιουργεί γεγονότα που δεν καταχωρούνταν στους γνωστούς τρόπους αισθητικής αποτίμησής τους – γιατί δεν ήταν γεγονότα αποκλειστικώς καλλιτεχνικά. Το επιβεβαιώνουν άπειρα περιστατικά, επιλέγουμε όμως τρία, κατά τη γνώμη μας, πολύ χαρακτηριστικά. Την ιδιωτική εξομολόγηση του Γιάννη Δαλιανίδη λίγο πριν φύγει από τη ζωή ότι «έπρεπε να πεθάνει η Βουγιουκλάκη για να καταλάβω τον αγώνα που είχε κάνει σε όλη της τη ζωή». Αλλά και δυο κουβέντες της ίδιας της Βουγιουκλάκη, που δείχνουν πόσο μυαλό κουβαλούσε αυτή η γυναίκα.
Οταν σε μια συνέντευξή της λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό της, σε ερώτηση δημοσιογράφου τι αισθάνεται επιτέλους να έχει προσφέρει στον ελληνικό λαό ώστε να δικαιολογείται η τόση φασαρία που ξεσήκωνε δεκαετίες, απάντησε: «Ενα χαμόγελο. Τεράστια υπόθεση». Και τους φόβους της όταν ο δάσκαλός της, ο σπουδαίος σκηνοθέτης Δημήτρης Ροντήρης, προς το τέλος της ζωής του της υποσχέθηκε πως θα συνεργαστεί μαζί της, φτάνει να ξεχάσει τον «γνωστό της εαυτό», του είπε: «Δάσκαλε, είναι πολύ μεγάλο αυτό που έχει γίνει για να μπορώ να του γυρίσω τη πλάτη μου». Αλλά και ένα τελευταίο ακόμη, όταν συνειδητοποίησε την αποτυχία της με την «Αντιγόνη» σχολίασε κάθε άλλο παρά ειρωνικά αλλά σεβαστικά: «Αφού υπάρχει η Λυδία Κονιόρδου, εγώ περισσεύω στην Επίδαυρο».
Διαβάστε τη συνέχεια στο:
http://www.tanea.gr/news/culture/article/5153880/mia-aproblepth-synanthsh/