Το βασανιστήριο τέλειωσε.
Η αγωνία που µας συνοδεύει καθηµερινά εδώ και 14 µήνες, είναι παρελθόν. Εγιναν όλα δυνατά τα αδύνατα, συνέβησαν τα χειρότερα και η χώρα γονάτισε. ∆εν είναι η ώρα να επιµεριστούν οι ευθύνες για το ποιος έφταιξε λίγο και ποιος πολύ. Η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα συνδικάτα ή ο… κακός µας ο καιρός. μια τέτοια σύγκρουση θα οδηγούσε σε νέο εµφύλιο. Θα έχουµε χρόνο στο µέλλον να επεξεργαστούµε και να κατατάξουµε όλα αυτά, όταν η χώρα αποκτήσει ξανά περπατησιά.
Τώρα µάθαµε καλά ότι δεν γίνονται θαύµατα και δεν υπάρχουν προστάτες που προσφέρουν εύκολη σωτηρία. Το όρια της ανοχής των δανειστών εξαντλήθηκαν νωρίς και κλείνουν τη στρόφιγγα των δανεικών µε τα οποία µας διατήρησαν σχεδόν όρθιους από τον περασµένο μάιο. Ενώ στην πρώτη ανάγνωση αυτό µοιάζει µε καταστροφή, µπορεί στην πράξη να είναι η λύτρωση και η οριστική απαλλαγή από τη συλλογική κατάθλιψη. με µια προϋπόθεση: να κινηθούµε συντεταγµένα, χωρίς κραυγές πανικού και ανύπαρκτα διλήµµατα εάν δήθεν θα µείνουµε ή φύγουµε από το ευρώ. Θα παραµείνουµε στην ευρωζώνη αλλά η συνταγή της σωτηρίας είναι µια: αποκρατικοποιήσεις σε χρόνο ρεκόρ και παραγωγή δικών µας µοναδικών προϊόντων µε χαµηλό κόστος, που αυτό σηµαίνει σκληρή προσωπική εργασία και δηµιουργία χιλιάδων µικρών επιχειρήσεων. οπως παλιά. πριν γίνουµε «άρχοντες» και «αφεντικά» των αλλοδαπών, µε τα δανεικά και τις επιδοτήσεις. Η πρώτη πρόβα αρχίζει σε λίγο στον τουρισµό. μέσα στις πολλές συµφορές η τύχη µάς χαµογέλασε µε την αύξηση των παραθεριστών που θα έρθουν στην Ελλάδα φέτος. προσοχή, αυτό δεν είναι η ευκαιρία για αρπαχτή και ρεφάρισµα σε ξενοδόχους και ταβερνιάρηδες. αντίθετα, είναι η τελευταία ευκαιρία για την ενίσχυση του µόνου συγκριτικού πλεονεκτήµατος που διαθέτει η χώρα. Εάν χάσουµε και αυτό ε, τότε πράγµατι χαθήκαµε.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “