Ευδοκία Τσαγκλή: Οφείλω στο Θεό ότι ειμαι ζωντανή - 1η Μαρτίου ήταν της Αγίας Ευδοκίας και Ευδοκία ήταν η νοσηλεύτρια που με παρέλαβε

Τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε κατά τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη περιέγραψε στον Σταύρο Θεοδωράκη η πρώην παίκτρια του Big Brother 3, Ευδοκία Τσαγκλή, η οποία είναι μια από τις επιβάτες που επέζησαν του σιδηροδρομικού δυστύχηματος με τους 57 νεκρούς.

Η ίδια απέδωσε το γεγονός ότι είναι ζωντανή στην πίστη που έχει στον Θεό. «1η Μαρτίου της Αγίας Ευδοκίας και με παραλαμβάνει νοσηλεύτρια που την έλεγαν Ευδοκία. Πες μου για τύχη. Κι αυτός είναι ο λόγος που είμαι εδώ, γιατί πιστεύω. Εγώ πιστεύω, για μένα η ουσία είναι η πίστη. Από τη μια λες “Θεέ μου γιατί έγινε αυτό;” και από την άλλη “Θεέ μου είμαι ζωντανός”. Πιστεύω και στη συλλογική πίστη, έχει άλλη βαρύτητα. Εδώ που φτάσαμε ας πιστέψουμε όλοι μαζί ότι αυτό δεν θα ξαναγίνει» είπε η Ευδοκία Τσαγκλή.

Όπως είπε «τα σοβαρά τραύματα δεν τα βλέπεις. Το τραύμα είναι αυτό που πάθαμε όλοι μαζί. Από τη μια σώθηκα και από την άλλη πέθαναν. Το κατάγμα δεν είναι στα κόκκαλά αλλά στην ψυχή που πάθαμε όλοι. Μου είναι πολύ λίγος ο πόνος και έχω σπάσει πράγματα, είμαι σκύλος».

Περιγράφοντας πώς έζησε τα τραγικά γεγονότα το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου η Ευδοκία Τσαγκλή ξεκίνησε λέγοντας πως «όταν συνέβη προφανώς ο κόσμος ούρλιαζε πολύ, δεν θα το ξεχάσω αυτό ποτέ».

«Εγώ φώναζα “όλα καλά θα πάνε, ηρεμία όλα θα πάνε καλά”. Δεν πίστεψα ούτε στιγμή ότι θα πεθάνω» συμπλήρωσε.

«Εγώ το ένιωσα ότι σαν να ήμουν κάπου στο σύμπαν και με κοπανούσαν. Μαυρίζουν όλα και αρχίζει ξύλο. Έφαγα το χτύπυμα στο κεφάλι κουλουριάστηκα και μετά ήμουν μια μπάλα. Αν υπάρχει κάτι σε κόλαση ήταν ό,τι πιο κοντά έχω φτάσει» είπε όσον αφορά τη στιγμή της σύγκρουσης.

Μιλώντας για όσα ακολούθησαν είπε ότι «δεν ήταν βαγόνι αυτό που έχω σαν εικόνα. Σήκωσα μέταλλα, σίδερα, έβλεπα γιατί είχα φωτιά από κάτω και εκεί ήρθε η φρικαλέα σκέψη “πρέπει να βγεις από εδώ γιατί θα καείς”. Το πρώτο που έκανα ήταν να ελέγξω ότι ήμουν αρτιμελής. Θυμάμαι την αγωνία να μετακινώ σίδερα και μέταλλα, βλέπω επάνω τον ουρανό, βγαίνω και ήμουν εκεί πάνω και κάτω είχε πέτρες. Βλέπω μια κοπέλα που ούρλιαζε και πέφτει κάτω και σπάει. Βλέπω μια άλλη κοπέλα που κρέμεται από το βαγόνι και μου είπε “σώσε με, δεν θέλω να πεθάνω”. Τη σήκωσα σαν να ήταν τρία κιλά, με το ένα χέρι. Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο. ΔΣεν θα ξεχάσω τα μάτια της».

«Εκείνη την ώρα είχε φωτιές από κάτω, από πίσω και αριστερά και εκείνη την ώρα σκέφτεσαι “θα γίνει κάποια έκρηξη; μήπως έχω δευτερόλεπτα; ποια είναι η πιο σοφή επιλογή;”. Βλέπω μια μάζα με σίδερα στο πλάι και λέω “δεν μπορώ να πηδήξω από εδώ, θα σκοτωθώ” και αρχίζω να κάνω καταρρίχηση για να κόψω ύψος. Αρχίζει τότε ένας αέρας και φέρνει φωτιά, ζέστη και σκόνη, αφήνω τα χέρια μου και πέφτω κάτω. Σκέφτηκα ότι αν σπάσουν τα πόδια μου μπορεί να γίνει έκρηξη και να μην μπορώ να τρέξω. Έπεσα με τα οπίσθι, καταλαβαίνω ότι χτυπάω και αρχίζω να τρέχω. Δεν ξέραμε πού να πάμε, ήμουν ξυπόλυτη από τη σύγκρουση. Μου είπαν να μπω σε ασθενοφόρο γιατί ήμουν μέσα στα αίματα κι εγώ έλεγα θα πάω Θεσσαλονίκη, στη μητέρα μου» κατέληξε η Ευδοκία Τσαγκλή στην περιγραφή της για όσα έζησε από τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.