Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε τρεις απειλές, χωρίς εθνική ενότητα. Και αυτό κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε τρεις απειλές: Του Τουρκικού αναθεωριτισμού και επεκτατισμού, του νέου κύματος της πανδημίας και  της οικονομικής ύφεσης.

 Σε τέτοιες στιγμές απαιτείται εθνική ενότητα και ομοψυχία. Συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων στα κρίσιμα εθνικά ζητήματα και ενιαίο μέτωπο στις εξωτερικές απειλές. Υπάρχουν σήμερα αυτές οι συνθήκες στη δημόσια ζωή;

Η κυβέρνηση το «παλεύει». Απέναντι στην επιθετικότητα του Ερντογάν δείχνει αντοχές, αποφασιστικότητα και αξιόλογη διπλωματική κινητικότητα, που ενίοτε αποδίδει καρπούς. Στη νέα έκρηξη του κοροναϊού πάει δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω. Στην οικονομική κρίση ακολουθεί «αυτό που γράφουν τα βιβλία» και δίνει την καθημερινή αγχώδη μάχη της ρευστότητας, προκειμένου να πριμοδοτήσει νοικοκυριά και αγορά. Η σχέση της με την Αντιπολίτευση δεν είναι καλή. Αρκείται να τηρεί το πολιτικό «savoir vivre». Οι επόμενες δημοσκοπήσεις θα αποτυπώσουν τις εντυπώσεις της κοινής γνώμης για τις πολιτικές και τους χειρισμούς της. Θα φανεί αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί ακέραια την εκτίμηση που κέρδισε στον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής του.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι αλλού. Χαμένη στην εσωκομματική της ρευστότητα, δεν έχει εθνική στρατηγική. Δεν προτείνει ούτε κρίνει ουσιωδώς. Απλώς φωνασκεί. Κινείται μεταξύ ανυπόφορης ιδεοληψίας και κομματικού ωφελιμισμού.  Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι αν η κυβέρνηση περάσει την τριπλή δοκιμασία που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη χωρίς σοβαρές αμυχές, όχι απλώς δεν θα υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ούτε καν αυταπάτη αναστήλωσης της χαμένης αξιοπιστίας του.

Στο ΚΙΝ.ΑΛ η κατάσταση είναι ζοφερή. Το κάποτε κραταιό Κίνημα βολοδέρνει μεταξύ των ανούσιων βερμπαλισμών της ηγεσίας του και της πολιτικής υπαρξιακής αγωνίας των ηγετικών στελεχών του. Η φωνή του δεν ακούγεται. Το κενό της Κεντρώας προοδευτικής παρουσίας καλύπτουν στη δημόσια συζήτηση οι αξιοπρόσεκτες παρεμβάσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου. Εξωκοινοβουλευτικές πάντως και επί του «δέοντος γενέσθαι».

Πιο πέρα το χάος. Το ΚΚΕ απευθύνεται μονότονα στους «συνδρομητές» του. Δεν έχει μεγάλη σημασία τι λέει, αφού λέει πάντα τις ίδιες παλιομοδίτικες ιστορίες. Μόνο κι έρημο. Οι Βαρουφάκηδες είναι αστείοι. Και οι ακροδεξιοί εθνικιστές ασήμαντοι και γραφικοί.

Συνεπώς η εθνική συνεννόηση – κυρίως απέναντι στους μεγάλους εξωτερικούς κινδύνους – είναι περισσότερο μια ιστορία επιδίωξης «αθροιστικής ομοψυχίας» των πολιτικών δυνάμεων και λιγότερο ουσιαστικής συμβολής τους στη διαμόρφωση ενός πολιτικά και εθνικά δομημένου μετώπου. Δύσκολο κι αυτό, αφού τα κόμματα βάζουν την πολιτική ιδιοτέλεια μπροστά από τις εθνικές προτεραιότητες. Τα κάστανα από τη φωτιά καλείται, για άλλη μια φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου, να τα βγάλει μόνος του αυτός που κυβερνά.

Πηγή: Economico.gr