Οι υποκριτές του ΣΥΡΙΖΑ υβρίζουν τον Τύπο & κουνούν το δάχτυλο της ηθικής στη σκιά της Παπαδημούπολης

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ασκήσει δυναμική αντιπολίτευση. Θεμιτό, αξιωματική αντιπολίτευση είναι. Ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει εφιάλτες στον ύπνο του με πρωταγωνιστή τον κ. Μητσοτάκη να τον ξεπροβοδίζει στο Μαξίμου. Ανθρώπινο, το εξηγούν άλλωστε και τα βιβλία. Το να τσουβαλιάζουν όμως συλλήβδην όλους τους δημοσιογράφους ότι «τα πιάνουν» για να υμνούν τον πρωθυπουργό, πέραν της προφανούς συκοφαντίας και πολιτικής αλητείας, είναι και βλακώδες.

Είναι κοινό μυστικό ότι – όπως σε κάθε επαγγελματική, συνδικαλιστική και επιχειρηματική «κοινωνία» που συχνωτίζεται με την εξουσία – υπάρχουν και ορισμένοι «πρόθυμοι» πολίτες, που ασκούν δημοσιογραφία ή μαζική επικοινωνία, που προσφέρονται να υπηρετήσουν, ως προπαγανδιστές, την εξουσία ή γενικά να εξυπηρετήσουν διάφορα (γνωστά) «αφεντικά».

Αυτό συνέβαινε πάντα, συνέβαινε επί ΣΥΡΙΖΑ (κάτι ξέρει ο στενός συνεργάτης του κ. Τσίπρα, ο Νίκος Παππάς) συμβαίνει δυστυχώς και σήμερα. Ορισμένα μέσα ενημέρωσης υπάρχουν γιατί, διαχρονικά, «αξιοποιούν» κρατικά κονδύλια, ενώ δεν έχουν τις αντικειμενικές προϋποθέσεις θεμιτής πρόσβασης στις κρατικές διαφημιστικές εκστρατείες. Άλλα μέσα έχουν τις προϋποθέσεις μεν, αλλά η ροή κρατικών διαφημίσεων εξυπηρετεί περισσότερο τον πλουτισμό των εκδοτών τους και λιγότερο τη στήριξη του μέσου. 

Οι συνθήκες αυτές – τις οποίες η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε και εκμεταλλεύτηκε, παίζοντας αισχρά παιχνίδια είτε στην τηλεόραση είτε αλλοιώνοντας τον ανταγωνισμό του Τύπου – (το ξαναγράφω για να γίνει κατανοητό: κάτι ξέρει ο Νίκος Παππάς) δεν επιτρέπουν στο δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της Βουλής να βυσσοδομεί εναντίον του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Ούτε φυσικά στους κομματικούς φωστήρες της Κουμουνδούρου να κουνάνε το δάχτυλο της ηθικής ως κήνσορες της δημόσιας ζωής

Πολύ περισσότερο γιατί οι περισσότεροι εκεί μέσα έχουν «λερωμένη τη φωλιά» τους, όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαός, από την “αξιοποίηση” της κυβερνητικής θητείας τους. Και γιατί η βλακώδης και απαράδεκτη ενέργειά τους να λασπολογήσουν εναντίον του Τύπου, εμφανίζεται στη σκιά του πρωτοφανούς ηθικού σκανδάλου της Παπαδημούπολης, την οποία κάλυψαν υποκριτικά και ανενδοίαστα.

ΥΓ. Επειδή η στενόμυαλη αντίληψη του κομματικού συμφέροντος δεν ενδημεί μόνο στην Κουμουνδούρου, μόνο ως ανοησία μπορεί να θεωρηθεί η απόφαση του υπουργείου Τύπου να αποκλείσει «αριστερά» sites από την κρατική επιχορήγηση για τη συμβολή των ΜΜΕ στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Ήταν μια αντιδημοκρατική ενέργεια, που εξέθεσε την κυβέρνηση και αδίκησε τον πρωθυπουργό.

Θ.Κ