Με την υπουργοποίηση δύο στενών συνεργατών και υπουργών του Γιώργου Παπανδρέου, τον (αντί – ΣΥΡΙΖΑ) Θάνο Μωραίτη και τον (θαυμαστή του Άκη Τσοχατζόπουλου) Άγγελο Τόλκα, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί ένα ακόμα «άνοιγμα» στην Κεντροαριστερά.
Μάλλον αδύναμο (αν όχι ατυχές) άνοιγμα, μια και οι νέοι «αστέρες» του Υπουργικού Συμβουλίου είναι από καιρό «πρόσωπα χωρίς (πολιτική) πατρίδα», αποδιοπομπαίοι της Δημοκρατικής Παράταξης, αλλά και με το στίγμα των υβριστών ( ή … αναλυτών) της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.
«Αυτή η κυβέρνηση είναι η μεγαλύτερη απάτη της Μεταπολίτευσης» μας έχει πει με στόμφο ο κ. Μωραίτης. Αργότερα το εξειδίκευσε: «Τους οδηγεί ο τυχοδιωκτισμός. Όλα τα επώδυνα μέτρα φέρουν την υπογραφή τους». Και στο τέλος το τερμάτισε: «Στην κυβέρνηση αξίζουν τρία Όσκαρ, το Όσκαρ της αποτυχίας, το Όσκαρ του τυχοδιωκτισμού και το Όσκαρ του διχασμού»!
Τώρα ο Θάνος Μωραίτης θα έχει την ευκαιρία να απονείμει προσωπικά και τα τρία Όσκαρ στο Υπουργικό Συμβούλιο της κυβέρνησης «της αποτυχίας, του τυχοδιωκτισμού και του διχασμού», υπό το βλέμα του νέου αφεντικού του, που δεν ιδρώνει το αυτί του από κάτι τέτοιες σαχλαμάρες.
Μαζί του και το άλλο εξαπτέρυγο του Γ.Α.Π., ο Άγγελος Τόλκας, που είχε και αυτός την ευκαιρία να αξιολογήσει στο πρόσφατο παρελθόν την κυβέρνηση που πλέον υπηρετεί: Σύντροφοι της «πρώτης φοράς αριστερά», η επικαιρότητα, οι επιλογές σας και η ανικανότητα σας σας πνίγει. Απολογηθείτε για όλα τα ψεύδη σας, είχε δηλώσει δημόσια. Και φαντάζομαι ότι δεν θα έχει αντίρρηση να εξηγήσει τη θέση του αυτή ενώπιον του πρωθυπουργού, μπας και τον πείσει.
Το πως θα διαχειριστεί ο κ. Τσίπρας την επιλογή υπουργοποίησης των δύο αυτών Κυρίων είναι δική του υπόθεση. Όπως και το πως θα εξηγήσει στους συντρόφους του ότι ο Κοτζιάς και ο Φίλης λ.χ. είναι «απ’έξω» και τα αζήτητα του Γ.Α.Π. είναι «μέσα».
Για τον πρωθυπουργό σημασία αυτή τη στιγμή έχει να δείξει πως ανοίγει τα πανιά του για να κατακτήσει και να λεηλατήσει την έρημη χώρα της κάποτε κραταιάς Κεντροαριστεράς. Και να βγάλει από το παιχνίδι την Κυρία Γεννηματά και τους συνοδοιπόρους της, που ταλαιπωρούνται (και ταλαιπωρούν) με το ΚΙΝ.ΑΛ. που στη Βουλή το λένε ΔΗ.ΣΥ, στην Ευρωβουλή «Ελιά» και κάποτε… μόνο ΠΑΣΟΚ.
Άλλωστε ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι έχει όλα τα στοιχεία να «παραμυθιάσει» καλύτερα από όλους εκεί στη «δημοκρατική παράταξη» το μετακινούμενο «νοήμον κοινό», που είναι επιρρεπές στο «παραμύθι» του λαϊκισμού και έχει αποδείξει (και από την πρόσφατη μετατόπισή του στο ΣΥΡΙΖΑ) ότι δεν είναι αθώο.
Κυρίες και Κύριοι, ο Αλέξης Τσίπρας έχει βάλει πλώρη να ηγηθεί της Κεντροαριστεράς και να αποτελέσει για τα επόμενα χρόνια τον ένα πόλο του γνωστού μας δικομματισμού. Για την ώρα θα επιχειρήσει να διαχειριστεί την επερχόμενη ήττα του και να στήσει ως αντιπολίτευση, στις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ το δικό του προσωποπαγές κόμμα, που θα κοιτάζει προς τον ήλιο του παλαιού ΠΑΣΟΚ, μια και οι κληρονόμοι του (δεν ξέρουν ακριβώς που , αλλα) κοιτάνε αλλού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε ανήκε στον χώρο της κομμουνιστογενούς ριζοσπαστικής αριστεράς και μετά το 2010 στο χώρο του αχαλίνωτου αντιμνημονιακού εθνικολαϊκισμού, τώρα ως κυβέρνηση κινείται στον χώρο του ωμού οπορτουνισμού. Αύριο, ως αντιπολίτευση, ο στόχος του ταλαντούχου κ. Τσίπρα είναι να μετακινήσει το κόμμα στο χώρο της «αντιδεξιάς» Κεντροαριστεράς. Αν δεν συμφωνήσουν οι σύντροφοι των «οργάνων», θα έχουν την τύχη του Λαφαζάνη. Το brand έιναι ο Αλέξης, που τώρα έμαθε ότι οι παστρικιές δουλειές γίνονται μέσα στο σύστημα.
Ήδη έχει περιμαζέψει διάφορους φυγάδες από το ΠΑΣΟΚ για να δηλώνουν με την παρουσία τους ότι τάχα «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ«, δηλαδή εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ. Από τον «εξ απορρήτων» του Άκη Τσοχατζόπουλου (ινστρούχτορα πλέον του ΣΥΡΙΖΑ) Αντώνη Κοτσακά μέχρι τον αποτυχημένο πουλέν του Γ.Α.Π. Γιάννη Ραγκούση. Από την «ξεχασμένη» Μαριλίζα έως τον θλιβερό Τόσκα. Και μια σειρά άλλων πολιτικών «μεταναστών» και «μισθοφόρων» χαμηλών προσδοκιών που συνδέονται με μια μετακινούμενη εκλογική λαϊκή βάση – η οποία αναζητά απελπισμένα ένα καλύτερο αύριο, καταπίνοντας αμάσητα τα δολώματα του λαϊκισμού. Αυτούς έχει διαθέσιμους, ο κ. Τσίπρας, αυτούς μαζεύει. Με αυτούς θα στήσει «μαγαζί».
Όσο για τις υπουργοποιήσεις, αυτές αποδεικνύουν, άλλη μια φορά, με τον καλύτερο τρόπο, το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού που συνδιαλέγεται με το ΣΥΡΙΖΑ, ως «πρόθυμοι» ματαιόδοξοι και αμοραλιστές.
Τελικά, όλα αυτά μας δείχνουν ότι, πέραν των άλλων, υπάρχει έλλειμα αξιοπρέπειας και αισθητικής στην πολιτική ζωή του τόπου. Και αυτό δεν ξεπερνιέται εύκολα…