Αιχμάλωτοι στην παγίδα της φτώχειας - Ανεπανόρθωτη η βλάβη στην οικονομία και τα νοικοκυριά
του Θοδωρή Καλούδη
Οδεύουμε προς το 2019 με όλες τις επιπτώσεις των πολιτικών και οικονομικών επιλογών που έγιναν το 2018, αλλά και τα προηγούμενα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Πολιτικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι η βλάβη στην οικονομία, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά είναι “ανεπανόρθωτη και μακράς διάρκειας”. Σε ό,τι αφορά στην αναπτυξιακή διαδικασία, οι επιπτώσεις φθάνουν μέχρι το 2060, έως την αποπληρωμή του υφιστάμενου χρέους!
Οι ίδιοι αναλυτές καταλογίζουν μεγάλη πολιτική ευθύνη στην κυβέρνηση Τσίπρα για την ανερμάτιστη και καταστροφική πολιτική του πρώτου εξάμηνου του 2015. Η χώρα έκτοτε, αφού φλερτάρησε με το Grexit, υιοθέτησε ένα αχρείαστο τρίτο μνημόνιο που βάθυνε την κρίση και της σώρευσε νέα χρέη και “εμπράγματα” βάρη, με την υποθήκευση της συνολικής της περιουσίας. Η ζημία, σε βάθος χρόνου, ξεπερνά σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αρμόδιων Ευρωπαίων αξιωματούχων τα 100 δισ ευρώ!
Η προγραμματισμένη έξοδος από τα μνημόνια συνοδεύτηκε με σκληρή εποπτεία και έλεγχο της οικονομικής πολιτικής και, κυρίως, με το βαρύ τίμημα των υψηλών πλεονασμάτων, που λειτουργούν σε βάρος της πραγματικής οικονομίας. Το δημόσιο στραγγίζει την αγορά, εξουθενώνει τα νοικοκυριά και υπονομεύει την ανάπτυξη, προκειμένου η κυβέρνηση να εξασφαλίσει την ετήσια “κλειδωμένη” ρευστότητα για την οποία δεσμεύτηκε απέναντι στους δανειστές. Όπως ευφυώς έχει παρατηρηθεί, πρόκειται για μιά “κολοσσιαία παγίδα φτώχειας”, γιατί η χώρα αιχμαλωτίστηκε και θα κινείται, για πολλά χρόνια, μεταξύ οικονομικού τέλματος και αναιμικής ανάπτυξης.
Η λήξη των προγραμμάτων διάσωσης συνετελέσθη αφού προηγουμένως η χώρα απώλεσε το αναπτυξιακό όφελος που θα είχε εάν συμμετείχε, έστω στην τελευταία φάση του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (το QE) της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που τώρα έληξε. Υπολογίζεται ότι η κυβέρνηση ανοήτως απώλεσε την ευκαιρία να μοχλεύσει τουλάχιστον 30 δισ ευρώ αναπτυξιακούς πόρους. Στην Ευρωζώνη έβρεχε ευρώ και ο κ. Τσίπρας κρατούσε ομπρέλα.
Το 2019 βρίσκει την οικονομία με δραματικά λαβωμένο το τραπεζικό σύστημα και με εκμηδενισμένη τη συμμετοχή του δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών. Οι φορολογούμενοι είδαν τους δημόσιους πόρους που διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να εξανεμίζονται. Οι τράπεζες, βυθισμένες στα “κόκκινα δάνεια” και χωρίς νέες καταθέσεις, αδυνατούν να αναθερμάνουν την οικονομία.
Οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις των πολιτών και των επιχειρήσεων (κυρίως των μικρομεσαίων) εκτοξεύτηκαν. Ένας στους δύο ενεργούς πολίτες, είναι και οφειλέτης στην εφορία ή τα ασφαλιστικά Ταμεία κι έχει “κοκκινίσει”. Δεν έχει ενημερότητα. Μένει εγκλωβισμένος στην απραξία και την καχεξία. Εκτεθειμένος στον κίνδυνο των κατασχέσεων.
Η κοινωνία, σε όλες τις μετρήσεις, εμφανίζεται κουρασμένη και παραιτημένη. Ανέτοιμη ή απρόθυμη να συμμετέχει σε μια ενδεχόμενη “επιχείρηση εθνικής ανάκαμψης”. Οι περισσότεροι πολίτες κινούνται πλέον στη λογική της “ήσσονος προσπάθειας” και του “δώσε ημίν σήμερον”, προσβλέποντας σε μια κρατική επιδοματική πολιτική διαρκείας, στην οποία άλλωστε επενδύει πολιτικά και η κυβέρνηση, διαφημίζοντας την.
Και αυτή η κατάσταση κοινωνικού εθισμού στη γενικότερη λογική της διαρκούς υποβάθμισης προς το επίπεδο του κατώτερου δυνατού “μέσου όρου” είναι η μεγαλύτερη ζημιά της τελευταίας τετραετίας. Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος (και) για το νέο χρόνο.
πηγή: economico.gr