Μπράιαν Φέρι: «Η μουσική είναι η πιο σκανταλιάρικη μορφή αγάπης"

Ο “δανδής της ροκ”, Μπράιαν Φέρι, έρχεται στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του διεθνούς Tour 2018 που πραγματοποιεί, δίνοντας δύο συναυλίες, στις 11 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο και στις και 13 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Δάσους, στη Θεσσαλονίκη.

Σε ένα σύντομο διάλειμμα από τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις παραχώρησε συνέντευξη στη HuffPost Greece, κατά την οποία δήλωσε ενθουσιασμένος που έρχεται στη χώρα μας. Μιλά για την αποδοχή και την συμπάθεια του κόσμου, ομολογώντας ότι πλέον νιώθει πολύ άνετα αν και του πήρε πολύ καιρό να το αποδεχθεί.

Ομολογεί ότι είναι «είναι ένας υπέροχος τρόπος να ζει κανείς, ταξιδεύοντας και παίζοντας μουσική», δίνει τον δικό του ορισμό για την αγάπη και τον έρωτα, εκμυστηρεύεται την ευχή που θα κάνει στα γενέθλια του (στις 26 Σεπτεμβρίου γίνεται 73 ετών), αλλά αναφέρεται και στο Brexit κάνοντας λόγο για «μία περίοδο μεγάλης σύγχυσης και αβεβαιότητας» και προσθέτοντας ότι «η πολιτική στη Βρετανία είναι πολύ βαρετή υπόθεση».

Ολόκληρη η συνέντευξη:

HuffPost: Ποιες οι προσδοκίες σας από τις δύο συναντήσεις σας με το ελληνικό κοινό;

Οι προσδοκίες είναι υψηλές. Έχω δώσει συναυλίες στην Ελλάδα και μου έχουν αφήσει πολύ καλές αναμνήσεις. Υπάρχουν Έλληνες που τους αρέσει η μουσική μου κι αυτό με κάνει να ανυπομονώ. Έχουμε ταξιδέψει πολύ αυτή τη χρονιά, κυρίως στη βόρεια Ευρώπη και η προοπτική ότι θα έρθουμε στην Ελλάδα με ενθουσιάζει.

HuffPost: Οι Roxy Music από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο, iconic άλμπουμ, έδειξαν ότι δεν μοιάζουν με κανένα άλλο γκρουπ που είχε κάνει την εμφάνιση του την εποχή εκείνη. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό για τη συνέχεια;

Ξέρετε πώς είναι η ζωή: Κάνεις ένα βήμα τη φορά. Σταθήκαμε πολύ τυχεροί με το πρώτο άλμπουμ, διασκεδάζαμε με τη μουσική -ήταν μία συναρπαστική εποχή στο Λονδίνο- και εμείς γεμάτοι ενθουσιασμό… Κάνεις ένα άλμπουμ, το παρουσιάζεις στο κοινό, σε συναυλίες, και ύστερα κάνεις το επόμενο και η έμπνευση απλά έρχεται, νομίζω μέσα από την ίδια τη ζωή. Και διαρκώς προσπαθείς κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτό που έχεις ήδη κάνει. Μερικές φορές είναι λίγο, άλλες φορές, πολύ διαφορετικό.

Προσπαθούσα πάντα να διερευνήσω νέες προοπτικές, νέες κατευθύνσεις, στην αρχή ως μέλος των Roxy Music και στη συνέχεια στη σόλο καριέρα μου, δουλεύοντας με πολλούς, διαφορετικούς ανθρώπους. Με ενθουσιάζει να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα. Το project που δουλεύω τώρα, το οποίο ολοκληρώνεται αυτές τις ημέρες, λίγο πριν συνεχίσουμε το tour, είναι μία συλλογή τραγουδιών που ηχογράφησα για τη γερμανική τηλεοπτική σειρά «Babylon Berlin», η οποία εκτυλίσσεται στη δεκαετία του 1920 στο Βερολίνο -μία συναρπαστική εποχή. Ήταν ένα πραγματικά ενδιαφέρον project, καθώς προσπαθούσα να φανταστώ τα τραγούδια μου να παίζονται τότε, σε ένα πολύ διαφορετικό χώρο και χρόνο. Οπότε, ναι, αναζητώ προκλήσεις και δύσκολους στόχους, προσθέτοντας συνεχώς νέες δουλειές στον βασικό κορμό του έργου μου. Όταν βρίσκομαι σε περιοδεία, περιλαμβάνω στο πρόγραμμα κομμάτια από διαφορετικές περιόδους μου, όπως και πολλά τραγούδια των Roxy Music.

HuffPost: Απολαμβάνετε την αγάπη του κοινού περισσότερα από 45 χρόνια. Πώς το εξηγείτε, πού το αποδίδετε;

Όταν έχεις μία μακρά καριέρα, ακούγεται περίεργο, αλλά οι φαν στις συναυλίες αρχίζουν και μοιάζουν με οικογένεια. Και χρόνο με τον χρόνο, ο δεσμός αυτός γίνεται όλο και πιο ισχυρός. Στις αρχές φοβόμουν το κοινό, είμαι πολύ ντροπαλός άνθρωπος. Πλέον, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι με συμπαθούν, νιώθω πολύ πιο άνετα. Μου πήρε πολύ καιρό να το αποδεχτώ (γέλια). Πριν από έναν χρόνο κάναμε περιοδεία στην Αμερική -είχαμε ένα υπέροχο κοινό- και εφέτος στην Ευρώπη. Είναι συναρπαστικό να ταξιδεύεις και να γνωρίζεις καινούργιες χώρες, διαφορετικές κουλτούρες. Τον επόμενο χρόνο θα κάνουμε περιοδεία σε Αυστραλία και Ιαπωνία. Είναι ένας μεγάλος κόσμος. Και είναι ένας υπέροχος τρόπος να ζει κανείς, ταξιδεύοντας και παίζοντας μουσική για τους ανθρώπους.

HuffPost: Ποιο είναι σήμερα το κοινό σας;

Ένα ιδιαίτερο μείγμα διαφορετικών εθνικοτήτων και ηλικιακών ομάδων. Σε χώρες που δεν έχουμε δώσει πολλές συναυλίες, το κοινό είναι συνήθως νεότερο. Αλλά βέβαια, σε μέρη όπως η Βρετανία, η Γερμανία και η Σκανδιναβία όπου από το 1972 και μετά, έχω ένα πολύ δυνατό, σταθερό κοινό, βλέπει κανείς διαφορετικές γενιές: Μεγαλύτεροι άνθρωποι, οι οποίοι έρχονται συχνά με τα παιδιά τους, τα οποία κι εκείνα έχουν μεγαλώσει. Εξαρτάται επίσης από τον χώρο στο οποίον γίνεται η συναυλία, για παράδειγμα, στα φεστιβάλ το κοινό συνήθως είναι πολύ νεότερο. Προσπαθούμε οι χώροι να μην είναι ίδιοι, άλλοτε παίζουμε σε φεστιβάλ, άλλοτε σε συναυλιακούς χώρους. Στη δεύτερη περίπτωση, υποθέτω, ότι λόγω της υψηλότερης τιμής των εισιτηρίων το κοινό είναι ηλικιακά μεγαλύτερο. Στα φεστιβάλ, τα οποία γίνονται σε υπαίθριους, ανοιχτούς χώρους, έρχονται νεότεροι άνθρωποι. Συνεπώς, ναι, το κοινό είναι ετερόκλητο. Στην Ελλάδα θα παίξουμε σε ανοιχτούς συναυλιακούς χώρους. Θα έχει ενδιαφέρον.

HuffPost: Πότε συνειδητοποιήσατε ότι είστε σταρ; Και πώς επηρέασε αυτό τη ζωή σας;

Δεν ξέρω, υπήρξα πολύ τυχερός. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 είχα ήδη ένα κοινό ως μέλος των Roxy Music και ως σόλο καλλιτέχνης. Εκείνη την περίοδο το συγκρότημα πήγαινε πολύ καλά. Γνώρισα μεγάλη επιτυχία από τότε και είμαι πολύ ευτυχής που συμβαίνει ενώ κάνω αυτό που αγαπώ. Και δεν το σκέφτομαι ιδιαίτερα.

 HuffPost: Ποιόν ορισμό δίνετε στην αγάπη, στην απώλεια, στο παρελθόν;

(Γέλια)… Η αγάπη μπορεί να πάρει πολλές μορφές…. Το σκυλάκι μου, ένα όμορφο border terrier, έφυγε από τη ζωή πριν από λίγους μήνες. Με αγαπούσε πραγματικά. Ήταν δεκατριών χρονών. Την έλεγα Μπόλι. Ξέρετε, μερικές φορές από τα ζώα παίρνουμε απίστευτη αγάπη. Φυσικά, αγαπώ τα παιδιά μου ανιδιοτελώς. Αλλά νομίζω ότι, αναφέρεστε στις ρομαντικές σχέσεις -αυτές είναι πολύ πιο δύσκολες (γέλια).

HuffPost: «Love is the drug»;

«Love is the drug», ναι, αλλά συνήθως είναι η πιο σκανταλιάρικη μορφή αγάπης.

HuffPost: Ο ορισμός της απώλειας και του παρελθόντος;

Αγαπώ τα παλιά πράγματα, μου αρέσουν οι παλιές, ασπρόμαυρες, κλασικές ταινίες τα βιβλία -είμαι πάντα περιτριγυρισμένος από βιβλία. Οπότε ναι, η ιστορία θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντική. Ήμουν πολύ τυχερός στα μαθητικά μου χρόνια, είχα ένα πολύ καλό δάσκαλο Ιστορίας, ο οποίος πυροδότησε τη φαντασία μου μιλώντας για διαφορετικές περιόδους και ακόμη μέχρι σήμερα, απολαμβάνω να μελετώ την Ιστορία της Τέχνης. Στο πανεπιστήμιο σπούδασα Τέχνες και από τότε ξεκίνησε η μακρόχρονη αγάπη μου για πίνακες, κτίρια, έπιπλα… Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κυρίως, ζω μέσα από τα μάτια μου. Οπότε όταν ταξιδεύω αισθάνομαι θαυμάσια. Θέλω να επισκέπτομαι μουσεία και να ανακαλύπτω μέρη που δεν έχω βρεθεί στο παρελθόν. Είναι ένας υπέροχος τρόπος να διευρύνει κανείς τους ορίζοντες του.

HuffPost: Η γνώμη σας για το Brexit; Ψηφίσατε «ναι» ή «όχι» στο δημοψήφισμα;

Αυτό είναι μυστικό! Είναι πολύ περίπλοκη η κατάσταση στη Βρετανία. Κάθε μέρα είναι ένα διαρκές debate, ένα μπρος – πίσω χωρίς αποτέλεσμα. Διάγουμε μία περίοδο μεγάλης σύγχυσης και αβεβαιότητας και αυτό δεν είναι καλό. Ευτυχώς ταξιδεύω διαρκώς και ξεφεύγω από αυτή την κατάσταση. Η πολιτική στη Βρετανία είναι ιδιαιτέρως βαρετή…

HuffPost: Σε λίγες ημέρες γιορτάζετε τα γενέθλια σας, κλείνετε τα 73. Ποια ευχή θα θέλατε να κάνετε;

Ευτυχία για τους τέσσερις γιους μου, αυτό εύχομαι. Και την ημέρα των γενεθλίων μου θα ήθελα να βρεθούμε όλοι μαζί και να κάνουμε ένα ωραίο πάρτι!

Από τους Roxy Music μέχρι το «Avonmore»

Όλα ξεκίνησαν για τον Bryan Ferry στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Ενώ σπούδαζε στη σχολή Καλών Τεχνών, συνάντησε τον ιδρυτή της βρετανικής Pop Art, Richard Hamilton. Η επίδρασή του στο καλλιτεχνικό όραμα του νεαρού, τότε, Ferry υπήρξε καταλυτική.

«Οι πρώτες μου συνθέσεις και ηχογραφήσεις με τους Roxy Music», εξηγεί,«ήταν μία άμεση προσπάθεια να συνδυάσω την αγάπη μου για τη μουσική με τις δημιουργικές δυνατότητες και ιδέες που είχα από τη Σχολή Καλών Τεχνών».

Βραβεύτηκε με υποτροφία από το Royal College of Art και έτσι από τον αγγλικό Βορρά και το Σάντερλαντ, το 1968, ο Ferry βρέθηκε στο Λονδίνο. Στη βρετανική πρωτεύουσα έγραψε τραγούδια που, λίγο αργότερα, αποτέλεσαν το πρώτο άλμπουμ των Roxy Music.

«Στρατολόγησε» τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ και ο ίδιος επιμελήθηκε οτιδήποτε αφορούσε στην εικόνα τους, από τα κοστούμια τους επί σκηνής έως και τα εξώφυλλα των δίσκων τους.

Οι Roxy Music εμφανίστηκαν στο «Top of The Pops» το 1972, με το ντεμπούτο single τους, «Virginia Plain». Από την πρώτη νότα του τραγουδιού η επίδρασή τους ήταν ακαριαία.

Παίρνοντας στοιχεία από τον Elvis μέχρι το progressive rock και με σαφείς επιρροές από τη soul, παρουσίασαν μία μουσική με δεξιοτεχνία, στιχουργική ευφυΐα και στιλ.

Το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ των Roxy Music, άλλωστε, έχει χαρακτηριστεί από τους κριτικούς ως ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους στην ιστορία της pop και της rock.

O Ferry ηχογράφησε το πρώτο σόλο άλμπουμ του, «These Foolish Things», το 1973, με επανεκτελέσεις τραγουδιών καλλιτεχνών που θαυμάζει, αποδεικνύοντας έτσι την αγάπη του για τους κλασικούς ρυθμούς, τα blues και το rock ’n roll, και ερμηνεύοντάς τα με ένα αποκλειστικά δικό του στιλ.

Τη συναισθηματική ένταση των φωνητικών του μπορούμε να την απολαύσουμε στην ανεπανάληπτη και αξεπέραστη διασκευή του τραγουδιού του Bob Dylan, «A Hard Rains A-Gonna Fall».

Στο άλμπουμ ερμηνεύει με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, ενώνοντας πολλά μουσικά στιλ – από το γαλλικό chanson, και τα ερωτικά τραγούδια αυθεντικών crooner, έως hard rock συνθέσεις – δημιουργώντας την ατμόσφαιρα και το μεγαλείο που μόνο μία θεατρική παράσταση δημιουργεί και η οποία έμελλε να γίνει η καλλιτεχνική του σφραγίδα.

Η φωτογραφία στο εξώφυλλο του δεύτερου σόλο άλμπουμ του, «Another Time, Another Place», με τον Ferry ντυμένο με άσπρο σμόκιν την ώρα του απογευματινού κοκτέιλ, έγινε μία από τις εικόνες που σφράγισαν την ιστορία της pop κουλτούρας και η ερμηνεία του στο «The In Crowd» έμεινε κλασική.

O Ferry και οι Roxy Music ήταν πάνω από μόδες. Δημιούργησαν τις δικές τους τάσεις και τα δικά τους trends αντί να τα ακολουθήσουν.

Ο Ferry κάνει δικό του κάθε τραγούδι που ερμηνεύει. Τα φωνητικά του είναι τόσο ξεχωριστά, που δίνουν ζωή σε έναν ολόκληρο κόσμο, μετατρέποντας κάθε κομμάτι σε περφόρμανς και επιτυγχάνοντας την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην πλήρη αδράνεια και στο μελόδραμα, πάντα για χάρη ενός κομψού ρομαντισμού.

Τον Οκτώβριο του 1975 κυκλοφορεί ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των Roxy, το «Love Is The Drug» -το πρώτο κομμάτι του «Siren». Περιγράφει τον ρομαντισμό και τη σεξουαλική εμμονή, ενώ εξερευνά τον αστικό υπόκοσμο των σκοτεινών μπαρ και τον εθισμό που προκαλεί ένα «δυνατό» ειδύλλιο.

Οι Roxy Music κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους άλμπουμ το 1973 με το τριπλά πλατινένιο «Avalon», που «σφράγισε» τη φήμη τους παγκοσμίως.

Από τα 90s μέχρι και σήμερα, ο Ferry συνεχίζει να δουλεύει με διασκευές, τις οποίες κάνει εντελώς μόνος του. Βελτιώνει συνεχώς τη δουλειά του, σε κάθε ηχογράφηση και σε κάθε show, περιγράφοντας το συναισθηματικό θέατρο του ρομαντισμού, από την οπτική γωνία του μοναχικού και αποκομμένου ανθρώπου. «Μιλάει» για την αγάπη και τη μοναξιά, τη χλιδή και την απομόνωση. Είναι η επιτομή του glamour.

Το 2002, ο Bryan Ferry κυκλοφόρησε το «Frantic», ένα άλμπουμ που συνδυάζει πρωτότυπο υλικό και ερμηνείες τραγουδιών άλλων καλλιτεχνών.
Ορισμένα από τα κομμάτια γράφτηκαν από τον Dave Stewart των Eurythmics, ενώ ένα τραγούδι («I Thought») ανέλαβε και συνέθεσε ο πρώην συνεργάτης του στους Roxy Music, Brian Eno.

Τον Σεπτέμβριο του 2006 επέστρεψε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το «Dylanesque». Πρόκειται για έναν – καλλιτεχνικό- φόρο τιμής στον Bob Dylan, που πάντα θαύμαζε, αγαπούσε και σεβόταν.

Γιόρτασε τα 40 χρόνια της καριέρας του με ένα καινούργιο instrumental άλμπουμ, το «The Jazz Age». Με την αρχήστρα του, την The Bryan Ferry Orchestra αποδίδει τις δικές του παλαιότερες συνθέσεις σε ρυθμούς τζαζ των 20s. Όταν άκουσε το «The Jazz Age», ο Baz Luhrmann ζήτησε από τον Ferry να γράψει τη μουσική για το δικό του remake της ταινίας, «The Great Gatsby».

To 2014 ο Ferry κυκλοφόρησε το 14ο σόλο άλμπουμ του, το ακραίο περιπλανητικό, κινηματογραφικό «Avonmore», που περιέχει και πρωτότυπες συνθέσεις, όπως τα «Soldier of Fortune» (γραμμένο μαζί με τον Johnny Marr), «Lost» και «Loop de Li», αλλά και τις διασκευές του Ferry για το «Send in the Clowns» του Stephen Sondheim και το «Johnny and Mary» του Robert Palmer.

Το «Avonmore» έβγαλε στην επιφάνεια όλες τις αξίες, που έκαναν τον στίχο, τη σύνθεση και τα φωνητικά του Bryan Ferry, τόσο αναγνωρίσιμα, καινοτόμα και συναρπαστικά.

Το «Bryan Ferry Live 2015», ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια του Avonmore Tour, και περιέχει ολόκληρο το set που παίχτηκε, σε όλες τις ημερομηνίες της περιοδείας, σε ολόκληρο τον πλανήτη. To άλμπουμ περιέχει και κομμάτια από την τελευταία του δουλειά, Avonmore αλλά και όλες τις κλασικές επιτυχίες του Bryan Ferry με τους Roxy Music.