H χθεσινή αιφνιδιαστική κίνηση του κ. Σημίτη έχει πολλές αναγνώσεις και άλλες τόσες ερμηνείες. Ο Πρωθυπουργός θα δεχθεί σκληρή κριτική από πολλούς και επαίνους από άλλους τόσους. Θα αποκτήσει δε φανατικότερους εχθρούς αλλά και πιο πιστούς θαυμαστές από εκείνους που είχε μέχρι σήμερα, κυρίως από άλλους πολιτικούς χώρους. Και αυτοί θα είναι εκείνοι για τους οποίους ο Κώστας Λαλιώτης ήταν επί δύο δεκαετίες το κόκκινο πανί και το όνομά του σε πολλές καλές και κακές στιγμές ήταν συνώνυμο του ΠΑΣΟΚ. Τώρα, αν έκανε καλά ή κακά ο κ. Σημίτης που του έδειξε την πόρτα του κόμματος, αυτό θα το κρίνει η Ιστορία και μάλιστα σε λίγους μήνες.
Το σημαντικότερο από αυτή τη μεγάλη ρήξη είναι πως μάθαμε όλοι ότι πλέον ο κ. K. Σημίτης δεν σκοπεύει να τα… παρατήσει. Τα σενάρια που καιρό τώρα δίνουν και παίρνουν για πιθανή παραίτησή του και για ακόμη πιθανότερη μετακίνησή του στην Ευρώπη μπήκαν όλα από χθες στο καλάθι των αχρήστων. Ο κ. K. Σημίτης ήταν ξεκάθαρος ότι τον ενδιαφέρει το κόμμα. Και μάλιστα ένα δικό του κόμμα, στο οποίο δεν θα αισθάνεται ούτε δέσμιος ούτε ξένο σώμα. Ένα κόμμα που ύστερα από μια πιθανή ήττα δεν θα τον αναθεματίσει αλλά αντίθετα θα είναι η ασπίδα προστασίας του. Έτσι, καλό είναι να μη σπεύσει να στοιχηματίσει κανείς ότι ακόμη και αν ηττηθεί το ΠΑΣΟΚ ο κ. K. Σημίτης θα παραιτηθεί από την ηγεσία. Διότι ο Πρωθυπουργός ίσως επιδιώξει να μείνει στην ηγεσία με την ελπίδα ότι θα δώσει μια νέα μάχη το 2005 – με τις προεδρικές εκλογές. Σ’ αυτό το νέο σενάριο που αρχίζει τώρα να γράφεται απαιτείται, πάντως, αν υπάρξει ήττα του ΠΑΣΟΚ να είναι μικρή και οριακή. Διαφορετικά ο κ. K. Σημίτης, ακόμη και με εντελώς δικό του το κόμμα, ούτε θα θέλει ούτε θα μπορεί να μείνει στη Χαριλάου Τρικούπη.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “