Αν για ένα πράγμα ξεχώρισε ο Κώστας Καραμανλής από τους προκατόχους του Μητσοτάκη και Έβερτ, είναι ότι μόλις ανέλαβε την ηγεσία αγνόησε τις ισορροπίες και έριξε γροθιά στο μαχαίρι. Και μπορεί να το παράκανε αφού διέγραψε κορυφαία στελέχη, τα οποία αργότερα παρακαλούσε να γυρίσουν πίσω, έδειξε ωστόσο κατά την έκφραση του Γιάννη Μπούτου για τον ίδιο ότι «έχει νεφρά». Φαίνεται όμως ότι η πυγμή της πρώτης περιόδου δεν ήταν συνειδητή πράξη, αλλά ένδειξη άγχους και πανικού. Διαφορετικά, δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς πώς τρία χρόνια αργότερα, και ενώ είναι παντοδύναμος και η Ν. Δ. πιστεύει ότι βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας, φοβάται τις συγκρούσεις. Και δεν μιλάμε για συγκρούσεις σε κρίσιμα θέματα, όπως στο Ασφαλιστικό, που μπορεί να τον φέρουν σε αντίθεση με τα λαϊκά στρώματα. Σε αυτό ίσως και να έχει ελαφρυντικά. Διστάζει ακόμη και να διορίσει τους επιτελείς του. Έτσι, παραπέμπει στην κοινοβουλευτική ομάδα την επιλογή της σκιώδους κυβέρνησης της Ν.Δ. Και ζητεί, για παράδειγμα, από τους κ.κ. Έβερτ, Βαρβιτσιώτη, Αχ. Καραμανλή και Γ. Κεφαλογιάννη να ψηφίσουν σε μυστική ψηφοφορία αν η Ντόρα Μπακογιάννη είναι κατάλληλη για υπουργός Εξωτερικών. Ή καλεί τους βουλευτές να αποφασίσουν αν ο κ. Γ. Βουλγαράκης είναι καλύτερος για το υπουργείο Ανάπτυξης από τον κ. Γ. Σαλαγκούδη.
Ίσως ο κ. Καραμανλής πρέπει να μάθει ότι μεταξύ των ομαδικών διαγραφών και της παραλυτικής ισορροπίας με όλους υπάρχει και η μέση οδός, που είναι η επιβολή του ηγετικού ρόλου.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “