Παράλληλα με το παιχνίδι της εξουσίας, παίζεται και αυτό της κοινωνίας.
Πολιτικοί, τραπεζίτες, δημοσιογράφοι, διπλωμάτες, αναλυτές παθιαζόμαστε τόσο πολύ με τις ασκήσεις μέλλοντος και τις προβλέψεις για τη μεγάλη σκακιέρα, ώστε μερικές φορές ξεχνάμε το στοιχειώδες: Να ρίχνουμε πού και πού μια ματιά προς την κερκίδα, στον κόσμο. Έχει και η κερκίδα ρόλο στο παιχνίδι. Γιουχάρει τον προπονητή, σφυρίζει τον διαιτητή, χλευάζει τους παίκτες, απαιτεί αλλαγές, διαμαρτύρεται, αν το θέαμα είναι απαράδεκτο, αποχωρεί. Καλή η μεγάλη ανάλυση για την ελληνική στρατηγική στο ΝΑΤΟ και στην ευρωζώνη, δεν λέω.
Στο πρώτο ο Τσίπρας παίζει το παιχνίδι Γερμανών – Γάλλων υπέρ των Ρώσων και εναντίον των Αμερικανών. Στη δεύτερη παίζει το παιχνίδι του Νότου υπέρ των Αμερικανών εναντίον των Γερμανών. Δύσκολη τραμπάλα, με ρίσκο. Καλό επίσης το παιχνίδι με την απλή αναλογική, δεν λέω, βάζει βόμβα στο σύστημα, το ανατινάζει στον αέρα και τα κομματάκια του θα προσγειωθούν στο έδαφος και θα βρίσκονται σε άλλη διάταξη από την παλαιά. Άριστο και το παιχνίδι με την αναθεώρηση, ξεβολεύει. Όμως, μην παρασυρόμαστε. Μιλάμε για το παιχνίδι της εξουσίας.
Παράλληλα με αυτό παίζεται και το παιχνίδι της κοινωνίας, της κερκίδας. Ενδεχομένως, το θέρος να ξεγελά και να χαλαρώνει τα ανακλαστικά, αλλά εγώ βλέπω και πάλι σκοτεινά, θολωμένα, απελπισμένα και παραιτημένα βλέμματα. Δεν είναι βλέμματα που θα προκαλέσουν την επανάσταση, αλλά είναι βλέμματα που θα προκαλέσουν κόστος, βλέμματα καμικάζι αυτοκτονίας. Πρόσφατα χάζευα τη φωτογραφία ενός γνωστού, οικογενειάρχη, με δύο παιδιά, τέως μεσαία τάξη. Εβλεπες φωτεινό πρόσωπο, ανθεκτικό, μάχιμο.
Τον συνάντησα προχθές και δεν τον αναγνώρισα. Φορούσε καπελάκι, το πρόσωπό του ήταν μαύρο, σκοτεινό, θολό και το παράπονό του ήταν πως λόγω καθυστέρησης στην καταβολή της μισθοδοσίας τού είχαν κόψει το κινητό. Το πρόβλημά του δεν ήταν η απώλεια επικοινωνίας, αλλά η προσβολή στην αξιοπρέπειά του. Φίλη από την Αριστερά μου μίλησε για οικογένειες που καταφέρνουν να παίρνουν ρεύμα για το σπίτι τους από διπλανές παροχές, πού λεφτά! Άλλος φίλος, ηλικίας 60 ετών, πήγε σε νησί του Αιγαίου να εργαστεί -αυτή ήταν η συμφωνία- ως μπάρμαν. Βρέθηκε να πουλάει μπουκαλάκια με εμφιαλωμένο νερό στην παραλία ως beach boy, με την υπόσχεση ότι θα του καταβληθεί στα τέλη Αυγούστου μισθός 1.000 ευρώ για τρεις μήνες απασχόλησης στο λιοπύρι, 9 το πρωί με 9 το βράδυ, από Έλληνα «επιχειρηματία». Τα βρόντηξε και έφυγε, ο Έλλην δεν εξευτελίζεται ούτε στην αδυναμία του, άλλο σκαρί. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί τον χειμώνα που θα εφαρμοστούν στο σύνολό τους τα μέτρα; Δεν ξέρω. Καλά, αποκλείεται να καθίσουν πάντως.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.dimokratianews.gr
