Τη νύχτα των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 1996 ο Μιλτιάδης Έβερτ, όταν πληροφορήθηκε τα πρώτα αποτελέσματα, πήγε χωρίς καθυστέρηση στο Ζάππειο και ανακοίνωσε ότι παραιτείται από την ηγεσία του κόμματος. Η πράξη του θεωρήθηκε αυτονόητη και οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι τον συνεχάρησαν δημόσια για τη «γενναιότητά του». Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί τρία χρόνια νωρίτερα, με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να παραιτείται και τον Μιλτιάδη Έβερτ να τον συγχαίρει. Είχαν προηγηθεί οι παραιτήσεις του Γεώργιου Ράλλη μετά τη συντριπτική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981 και του Ευάγγελου Αβέρωφ λίγους μήνες μετά την ήττα του στις ευρωεκλογές του ’84.
Οι ηγέτες «μιας χρήσεως» είναι πλέον καθεστώς στη Ν.Δ. Στελέχη πρώτης γραμμής, ικανά για ηγετικούς ρόλους, πέρασαν σε μια νύχτα στη σύνταξη. Ελάχιστοι σκέφθηκαν ότι οι ίδιοι ίσως να μην ήταν αποκλειστικά υπεύθυνοι για την ήττα και πως μπορούσε να τους δοθεί μία ακόμη τουλάχιστον ευκαιρία. Αμφιβάλλει κανείς ότι ακόμη και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αν είχε παραμείνει αρχηγός του κόμματος το 1981, θα έχανε από τον Ανδρέα Παπανδρέου; Ή μήπως ότι το ’96 ο Κώστας Σημίτης δεν θα κέρδιζε τις εκλογές όποιον και αν είχε αντίπαλο; Προς τι λοιπόν αυτές οι άσκοπες ανθρωποθυσίες;
Υπάρχει όμως και κάτι σημαντικότερο: η εύρυθμη λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Στους κανόνες του περιλαμβάνεται και η εναλλαγή του ίδιου προσώπου στους ρόλους του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλωστε, με εξαίρεση τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος μετά την ήττα του το 1963 έφυγε για το Παρισι, όλες σχεδόν οι κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες της μεταπολεμικής Ελλάδας, όπως ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Γεώργιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου πέρασαν από τη μία θέση στην άλ
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “