Κόμματα, μέσα ενημέρωσης και δημοσιολόγοι αναδεικνύουν τις κινητοποιήσεις των κοινωνικών ομάδων και αποθεώνουν τον αγωνιστικό ζήλο τους. Καλούν μάλιστα την κυβέρνηση να σκύψει με προσοχή στα δίκαια αιτήματά τους, ακόμη ακόμη και να αποσύρει τα ανάλγητα μέτρα, χωρίς όμως να βγάζουν κιχ για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς που έχουν επιβάλει τις συγκεκριμένες πολιτικές.
Το πρόβλημά τους δεν είναι η Ευρώπη -αυτή καλά πορεύεται- αλλά η κυβέρνηση που πρέπει να φύγει.
Αλλωστε, βρέθηκε επιτέλους και η διάδοχη λύση: ένας σοβαρός ηγέτης που κατάφερε μέσα σε δύο εβδομάδες να ξεπεράσει τον Τσίπρα στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία.
Ετσι δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να γλείψουν εκεί που κάποτε έφτυναν με σιχασιά.
Είναι τα ίδια κόμματα, τα ίδια μέσα ενημέρωσης και οι ίδιοι δημοσιολόγοι που στο μακρινό, αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν γελοιοποιούσαν όσους κατέβαιναν στους δρόμους:
Οι αγρότες ήταν ευνοημένοι και προκλητικοί γιατί, αντί να χρησιμοποιούν τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την ανάπτυξη της παραγωγής τους, αγόραζαν αχρείαστα τρακτέρ, πέρναγαν τον χρόνο τους παίζοντας πρέφα στους καφενέδες, κατασκεύαζαν πισίνες, έχτιζαν βίλες, αγόραζαν πανάκριβα αυτοκίνητα, έκαναν επίδειξη πλούτου και χλιδής στα σκυλάδικα και οι πιο φανατικοί απαιτούσαν «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά».
Οι καθηγητές ήταν οι προνομιούχοι του δημόσιου τομέα αφού, εκτός από τους τρεις μήνες διακοπών, είχαν και κρυφά εισοδήματα από τα ιδιωτικά μαθήματα.
Οι φαρμακοποιοί ήταν μια κλειστή συντεχνία που πάλευε για τα κεκτημένα της.
Οι ναυτεργάτες ήταν οι καλύτερα αμειβόμενοι υπάλληλοι, μια εργατική αριστοκρατία, και οι ελεύθεροι επαγγελματίες πρωταθλητές της φοροδιαφυγής (πλήθος τα παραδείγματα στα μέσα ενημέρωσης για τον υδραυλικό που δεν κόβει αποδείξεις και για τον ηλεκτρολόγο που εκβιάζει τους ταλαίπωρους φτωχούς πολίτες).
Κόμματα, μέσα ενημέρωσης και δημοσιολόγοι δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους με τις πληροφορίες που έρχονται από τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον σύμφωνα τις οποίες το ΔΝΤ δεν συμφωνεί με την πρόταση της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, ζητάει μείωση των κύριων συντάξεων και νέα μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα, διαφορετικά δεν θα ξεκινήσει η αξιολόγηση.
Θα πει κάποιος «μα, είναι αυτή πατριωτική στάση, να χαίρεσαι δηλαδή που η κυβέρνηση της χώρας σου μπορεί να βρεθεί απέναντι σε νέους εκβιασμούς;».
Αυτό είναι παντελώς αδιάφορο. Από τη στιγμή που συμμετέχεις σε μια συλλογικότητα κρατών και έχεις παραχωρήσει εθελοντικά τμήματα της εθνικής κυριαρχίας σου η έννοια πατρίδα δεν έχει το βάρος άλλων εποχών.
Η σημασία της έχει σχετικοποιηθεί. Κατά συνέπεια, αν πιστεύεις ότι μία κυβέρνηση είναι κακή, επικίνδυνη και πρέπει να απομακρυνθεί το γρηγορότερο και πάση θυσία, δεν έχεις κανένα πρόβλημα συνείδησης να αξιοποιήσεις ό,τι σου προσφέρεται, ακόμη και να συμμαχήσεις εντός και εκτός επικράτειας με οποιονδήποτε έχει την ίδια αντίληψη για τα πράγματα.
Το θέμα μας όμως δεν είναι ο πατριωτισμός των αντιφρονούντων. Το θέμα μας είναι οι παραταξιακές σκοπιμότητες, οι επιδιώξεις κύκλων της ολιγαρχίας, οι εμμονές των μέσων ενημέρωσης και η παχυλή υποκρισία των κομματικών ηγεσιών.
Γνωρίζουν ότι καλύτερη (σ’ ό,τι αφορά την επιβάρυνση των συνταξιούχων και των εργαζομένων) πρόταση για το ασφαλιστικό εντός του ασφυκτικού πλαισίου που έχει επιβάλει το Μνημόνιο δεν υπάρχει, γιατί αν υπήρχε θα την είχαν καταθέσει για να αποδείξουν ότι λειτουργούν υπεύθυνα και κυρίως για να εισπράξουν την ευγνωμοσύνη των πολιτών.
Γνωρίζουν επίσης ότι αν αλλάξει η κυβέρνηση, είτε με πρόωρες εκλογές είτε με τον σχηματισμό οικουμενικής, η στρατηγική του ΔΝΤ δεν θα τροποποιηθεί. Οπου έχει πάει για να «σώσει» τα κράτη από την καταστροφή, αυτά ζητάει.
Τα ίδια θα απαιτήσει και από τους νέους κυβερνήτες. Τότε τι ακριβώς επιδιώκουν;
Είναι φανερό ότι θέλουν να υποκύψει η κυβέρνηση Τσίπρα στον εκβιασμό, να υποχωρήσει από τις λεγόμενες «κόκκινες» γραμμές της, να περάσει ρυθμίσεις από τη Βουλή με τις δικές της δυνάμεις, να τσαλακωθεί ακόμη περισσότερο υλοποιώντας μέτρα που απέρριπτε και στη συνέχεια, βαλλόμενη πανταχόθεν από κόμματα, συνδικάτα και την κοινωνία, να καταρρεύσει. Ετσι πιστεύουν ότι θα στρωθεί το χαλί στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
*Δεν ξέρω όμως τι θα κάνουν, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αν οι ομοτράπεζοί τους στην Ευρώπη (συντηρητικοί, σοσιαλδημοκράτες) ζητήσουν να ψηφιστούν και από τους βουλευτές τους το ασφαλιστικό, το φορολογικό και το αγροτικό, και μάλιστα στην εκδοχή του ΔΝΤ, αλλιώς θα επιστρέψει στο τραπέζι το θέμα του Grexit.
Θα αντισταθούν ή θα σπεύσουν να δώσουν χείρα βοηθείας στον… καταστροφέα Τσίπρα, όπως έκαναν τον Ιούλιο;
Στοιχηματίζοντας στη δεύτερη εκδοχή θα έχετε περισσότερες πιθανότητες να κερδίσετε.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.efsyn.gr
