Η αυτοβιογραφία του τέως βασιλέα και οι ομοιότητες με τη σημερινή εποχή.
Ολοκλήρωσα αυτές τις μέρες την ανάγνωση των τριών τόμων της αυτοβιογραφίας του τέως βασιλέα. Δεν έμαθα κάτι που δεν ήξερα. Ο Κωνσταντίνος πασχίζει με τη νεότερη αυτή κατάθεση να πείσει ότι η μητέρα του δεν είχε επιρροή στις αποφάσεις, να δείξει ότι ήταν ένας φιλελεύθερος βασιλιάς που αγαπούσε τις ηγεσίες του Κέντρου παρά της Δεξιάς και ήταν ανεκτικός στην Αριστερά. Κατά τα λοιπά, πέραν της επίθεσης κατά του Καραμανλή, έτερον ουδέν. Ωστόσο θεωρώ την ανάγνωση αυτού του τρίτομου που βρίθει παραπολιτικών στιγμιοτύπων μία προσφορά για τον τόπο από έναν καλό Ελληνα. Ειδικά στην περίοδο που διανύουμε. Ιδού γιατί: Με έκπληξη παρατήρησα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσής του ότι η τρέχουσα ειδησεογραφία εμφανίζει συγκλονιστικές ομοιότητες με τα γεγονότα κρίσιμων περιόδων της ελληνικής Ιστορίας και ειδικά την εποχή της εκτροπής: Πλήρης απονομιμοποίηση κομμάτων και θεσμών στη συνείδηση της κοινωνίας, διαφωνία αρχηγού κράτους – πρωθυπουργού (δημοψήφισμα), πάλη αντίρροπων δυνάμεων και απουσία ενότητας εντός των θεσμών: Στο Κοινοβούλιο, στην κυβέρνηση, στα κόμματα, στη Δικαιοσύνη. Σε κάθε θεσμό ζούμε αυτονομήσεις και διασπάσεις. Η δημοκρατία χάνει τον έλεγχο.
Το χαρακτηριστικό της εποχής που περιγράφει ο Κωνσταντίνος -και, διάβολε, μοιάζει εκπληκτικά με τη δική μας- είναι πως δεν ήξερες ποιοι στέκονταν δίπλα σου. Ο αντίπαλος δεν ήταν απέναντι αλλά πλάι. Τέτοια ήταν η διάβρωση. Το τράβηγμα του σχοινιού όμως είχε συνέπειες.
Η κρίση στις σχέσεις στέμματος και κυβέρνησης, οι εγωισμοί, το γεγονός ότι τέθηκε η επιβεβαίωση της εξουσίας του βασιλέα πάνω από τη λειτουργία του πολιτεύματος είχαν ολέθρια αποτελέσματα. Υπάρχουν στιγμές σήμερα που αισθάνομαι να ζω όσα διάβασα σε επανάληψη. Εχει χαθεί η εμπιστοσύνη. Η κρίση αυτή τη φορά προφανώς και δεν θα έρθει από τον αρχηγό του κράτους -ο Παυλόπουλος έζησε μοναδικές καταστάσεις για τη μεταπολιτευτική δημοκρατία αλλά απέφυγε τη σύγκρουση-, ωστόσο μπορεί να προκύψει από αλλού.
Το σάπιο παλαιό της «εθνικοφοσύνης» αρνείται να παραδώσει και να φύγει, το δε φανατικό νέο «κομμουνιστογενές» δείχνει ανίκανο να παραλάβει. Αθροίστε γεγονότα: Η δημοκρατία δεν κατάφερε να λειτουργήσει στην αξιωματική αντιπολίτευση, κάποιος έριξε τον «γενικό». Υπουργός καταγγέλλει δικαστικά πραξικοπήματα. Ηγετικό στέλεχος κοινοβουλευτικού κόμματος διαπραγματεύεται με τρομοκράτες. Δικαστές που ερευνούν τη «λίστα Λαγκάρντ» διώκονται πειθαρχικά. Μικρές και μεγάλες αποστασίες υπό κυοφορία στη Βουλή. Αστοί μιντιάρχες στο βουνό. Ανωμαλία! Η μεγαλύτερη ανωμαλία όμως είναι ο εθισμός στην ανωμαλία. Δεν ξέρω τι μπορεί να προκύψει από αυτό. Η αίσθησή μου όμως είναι ότι τραβάμε πολύ το σχοινί.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.dimokratianews.gr
