Τριγυρνώντας στους δρόμους της πόλης μας παίζω καμιά φορά ένα ιδιότυπο παιχνίδι: ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω γύρω λες και όλα τα έβλεπα για πρώτη φορά. Πώς θα έμοιαζε το αεροδρόμιο αν ήταν η πρώτη μου επαφή με τη χώρα; Πώς θα μου φαινόταν η διαδρομή από εκεί μέχρι το κέντρο; Τι εντύπωση θα μου έκαναν τα κτίρια, η Λεωφόρος Κηφισίας, το Μέγαρο Μουσικής; Πώς θα μου φαινόταν η Βουλή, το Σύνταγμα; Πώς θα ένιωθα αν έβλεπα την Ακρόπολη φωτισμένη για πρώτη φορά; Σε κάποια σημεία υπάρχουν σημαντικά περιθώρια βελτίωσης, δεν το αρνούμαι, η Αθήνα όμως είναι μια ενδιαφέρουσα πόλη, γοητευτική, όμορφη. Σε καλεί να την ανακαλύψεις.
Υπάρχει μάλιστα ένα μέρος στο οποίο το παιχνίδι με ευχαριστεί ακόμη παραπάνω, ίσως επειδή αυτό που βλέπω μέσα από τα μάτια ενός νεοφερμένου μου προκαλεί περηφάνια και ικανοποίηση: πρόκειται για το Μετρό μας. Μπορεί να μη πάει ακόμα παντού, μπορεί να μη με βολεύει σε καθημερινή βάση, όταν όμως το χρησιμοποιώ, πραγματικά το ευχαριστιέμαι! Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που δεν παραλείπω ποτέ να αναφέρω μια στάση στο Μετρό της Πλατείας Συντάγματος για τα αρχαιολογικά ευρήματα που στεγάζονται εκεί ως ένα από τα must αξιοθέατα σε ξένους φίλους που επισκέπτονται την Αθήνα.
Για κάποιο λόγο οι Έλληνες σεβάστηκαν αυτό το έργο, το αγκάλιασαν, βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό όταν είναι μέσα σ’ αυτό. Η αλλαγή της νοοτροπίας λέμε συνήθως ότι είναι αυτή που θα αλλάξει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, καμιά φορά όμως μοιάζει λες και η αλλαγή της νοοτροπίας έρχεται επειδή άλλαξε το περιβάλλον.
Διάβασα σήμερα ότι ο αμερικανικός ταξιδιωτικός οδηγός Frommer’s κατέταξε το Αττικό Μετρό ανάμεσα στα δέκα καλύτερα του κόσμου – να και μια διεθνής κατάταξη που με γεμίζει χαρά αντί για απελπισία.
