Μία από τις δίκαιες κατηγορίες που δέχεται το πολιτικό μας σύστημα είναι ότι θέλει κάθε φορά να ανακαλύπτει τον τροχό και αρνείται να αντιγράψει επιτυχημένες συνταγές άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η χώρα αυτοσχεδιάζει στην Υγεία, στην Παιδεία, στο Ασφαλιστικό και στο φορολογικό της σύστημα, που αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο. Μόνο σε ένα πράγμα η Ελλάδα έκανε πιστή αντιγραφή: το Εργατικό μας Δίκαιο είναι όμοιο με το γερμανικό.
Ετσι, επί πολλές δεκαετίες οι έλληνες εργαζόμενοι απολαμβάνουν το δίχτυ προστασίας που τους εξασφαλίζει η νομοθεσία περιορίζοντας την αυθαιρεσία των εργοδοτών. Οπως ακριβώς συμβαίνει και στη Γερμανία, όπου για να απολυθεί ένας εργαζόμενος δεν είναι εύκολη υπόθεση όπως είναι για παράδειγμα στην Αμερική.
Είναι παράλογο λοιπόν οι προστάτες μας, που σ’ αυτή την φάση είναι κυρίως οι Γερμανοί, να μας ζητούν με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων να πετάξουμε στο καλάθι το δικό τους Δίκαιο, το οποίο εκείνοι εφαρμόζουν με ευλάβεια. Και αυτό παρότι γνωρίζουν καλά ότι οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα δεν είναι τροχοπέδη στην ελληνική αγωνιστικότητα. Τα προβλήματα της Ελλάδος είναι η απουσία αναπτυξιακού μοντέλου, η γραφειοκρατία, η πολυνομία με τις αντιφάσεις της, τα «γρηγορόσημα», η υψηλή φορολογία και η αδυναμία των ελλήνων επιχειρηματιών να ρισκάρουν και να πειραματιστούν. Οι περισσότεροι προτιμούν την ασφάλεια των θυρίδων της Ελβετίας.
Προφανώς και θέλουμε τη βοήθεια των Γερμανών στη διοικητική και οικονομική μας ανασυγκρότηση. Είναι μονόδρομος. Και δεν αμφιβάλλουμε ότι για να συμβεί αυτό η χώρα θα τεθεί υπό επιτροπεία. Οι γερμανοί «επίτροποι» – συμβούλους θα τους λέμε επισήμως – πρέπει να κατανοήσουν όμως ότι εάν η αγορά εργασίας μετατραπεί σε ζούγκλα χωρίς κανόνες, η κοινωνική έκρηξη θα είναι μοιραία. Η έντασή της θα είναι τόσο μεγάλη που θα ματαιώσει και τα δικά τους σχέδια και τη δική μας έξοδο από τον βάλτο.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” στις 08/10/11