Ουκ ολίγοι νεοφιλελεύθεροι, κεντρώοι, τεως σοσιαλιστές και αριστεροθερμένοι, των ανώμαλων καιρών μας, οι οποίοι δεσπόζουν στα δημόσια αξιώματα, πέραν των κακών τους επιδόσεων-πολλοί βαθμολογούνται κοντά στο μηδέν- κομπάζουν. Σαν σύγχρονοι “μονάρχες” διαβάζουν την εξουσία ως κληρονομικό δικαίωμα και μάλιστα απαράγραπτο, ενώ διοικούν το κράτος με την έπαρση εγωπαθούς τραπεζίτη.
Όταν το δημοκρατικό φίλτρο διερωτάται για τις «κατάφωτες» αποφάσεις τους, εκείνοι το χαρακτηρίζουν λαϊκίστική “θηλιά”, που πνίγει τον παντογνώστη “λαιμό” τους. Μα δεν νοείται κριτική στις αυθεντίες. Κατά την ανομολόγητη γνώμη τους, οι εκλογές δίνουν φωνή στις ανεγκέφαλες μάζες, σε αθροίσματα δηλαδή ηλιθίων. Εξ ου και παθαίνουν αναφυλαξία με την συλλογική αυτοέκφραση όποτε εκείνη τους αμφισβητεί. Κάθε απορριπτική ψήφος ισοδυναμεί με σφαίρα στη «μεγαλόστομη» ανυπαρξία τους. Παλεύουν να αδρανοποιήσουν τα θεσμικά αντίβαρα είτε ασκώντας τους ασφυκτικό έλεγχο, είτε ευνουχίζοντας τις λειτουργίες τους.
Εν ολίγοις, συμπεριφέρονται περισσότερο ως κύριοι του κράτους, παρά ως αντιπρόσωποι του έθνους. Όλη αυτή η εθιστική κακοτροπία γεννά τον περιβόητο “άχρωμο” ελιτισμό, που δυναστεύει την ευρωπαϊκή ήπειρο, με στέμμα τον απολιτίκ και μεταμοντέρνο βολονταρισμό. Μόνο μετριοπαθής και φιλελεύθερος δεν μοιάζει.
Υιοθετεί ένα ύφος διακυβέρνησης έντονα προκλητικό. Εφόσον υποβιβάζει τη λαϊκή κυριαρχία ως θεμέλιο της κυβερνητικής νομιμότητας και περιφρονεί με περίσσιο διδακτισμό τον μέσο πολίτη. Αρέσκεται στις ερήμην του τελευταίου και άνευ λογοδοσίας αποφάσεις. Με άλλες κουβέντες, ο κεντρώος ελιτισμός πλησιάζει την καθεστωτική αντίληψη, η οποία επιβάλλεται μέσω του συγκεντρωτισμού, φαινόμενο που εν τέλει πυροδοτεί την λαϊκή αγανάκτηση και τον πολιτικό ριζοσπαστισμό.
Ο αλαζονικός ελιτισμός γιγαντώνει την κοινωνική απόγνωση, σκορπίζοντας τα προσανάμματα των άκρων.
Κάτι παρεμφερές συνέβη στην Πόλη του Φωτός, όπου ο “κραταιός” τεχνοκράτης τσαλακώθηκε άσχημα, θυμίζοντας “συμπτωματικά” ότι οι δήθεν «κεντρώοι» αλαζόνες αργά ή γρήγορα, άλλοτε χαστουκίζονται άγαρμπα, άλλοτε πέφτουν με εκκωφαντικό κρότο. Κατά κανόνα υπάρχει χρονική σχέση μεταξύ των εκβάσεων.
Είναι σχεδόν τετελεσμένο. Πάντοτε η νέμεσης ακολουθεί την ύβρη, ασχέτως του πόσο δυσθεώρητα υψώνονται τα “ανάκτορα”.