“Επί τον τύπον των ήλων” το σημερινό κείμενο·θα στρώσουμε μια πρόταση θηλυκής αναγέννησης.
Ένα λαθραίο βλέφαρο στη τσακισμένη τρίτη σελίδα του 21ου αιώνα, όπως εκείνη ανοίγεται, μαρτυρεί το τέλμα της γυναικείας αυτοαντίληψης. Απεγνωσμένη έχει φυλακιστεί σε ένα πλαστό δεσμωτήριο διλημμάτων, που ορθώνεται όταν η χρεωκοπημένη νέο-αριστερά ανταμώνει τον αρτηριοσκληρωτικό ηθικισμό.
Είτε θα υπακούσει στον σεξιστικό σατραπισμό της «τεκνογονίας», είτε θα καταραστεί τη μητρότητα ως φεμινιστική ανταρσία. Επιεικώς παράλογο. Δηλαδή η θηλυκή εξαιρετικότητα κλειδώνεται σε μια προκρούστεια πλην εξωπραγματική λαιμητόμο.
Αφού το θεοπρεπές βιολογικό χάρισμα μπορεί αναντίλεκτα να συνυπάρξει με την επαγγελματική καταξίωση και τον περίοπτο κοινωνικό τίτλο. Αλίμονο αν ο γυναικείος αυτοκαθορισμός , η θηλυκή αυταξία κλαδεύονταν στην ανατομία ή την αναπαραγωγή. Η γυναίκα αποτελεί ένα περίλαμπρο και πολυσχιδές γεγονός.
Per vim πράξη δεν επιβάλλεται, ούτε ελευθερία απαγορεύεται(εκτός και αν συντρέχει λόγος υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος). Φερ’ειπείν η ολοσχερής απαγόρευση των αμβλώσεων πάσχει. Τούλαχιστον τούτο επιτάσσει ο νομικός φιλελευθερισμός. Στην ελληνική έννομη τάξη το ζήτημα έχει επιλυθεί οριστικά.
Αν και το νομικοπολιτικό κεκτημένο της ισότητας διεκδίκησε δυναμικά ο κινηματικός φεμινισμός, ο θορυβώδης δικαιωματισμός πλέον εξοστρακίζει την φυσική ιδιωνυμία της γυναίκας, με πρόσχημα την κοινωνική απεξάρτηση από τα στερεότυπα, ενώ παράλληλα κακοποιεί το φεμινιστικό πρόταγμα.
Η στρέβλωση καταδίδει τον δογματισμό. Φρονώ ακράδαντα ότι η γυναικεία αιχμαλωσία δεν λύεται αποκλειστικά κατατροπώνοντας τη “φαλλοκρατική” Λερναία Ύδρα, με τα πολυφυή δηλητηριώδη κεφάλια της, μήτε κόπτεται με την δαιμονοποίηση του ζωογόνου μητρικού φίλτρου, προίκισμα της φύσης.
Το γυναικείο αυτεξούσιο θα εκπληρωθεί, θα αρτιωθεί καλύτερα, άμα διαλυθεί το παραπλανητικό, αντιδραστικό και ψυχοφθόρο δίλημμα: άτεκνη «διευθύντρια» ή «νοικοκυρά» μαμα. Αφότου το πρότυπο της έμφυλης συναλληλίας, εν γένει της αλληλοϋποστήριξης ανδρός-γυναικός, αγκαλιάσει την ολοκληρωμένη και διαπρεπή «Διευθύντρια-Μητέρα».
Αλλά επαναλαμβάνω επαφίεται στην ανεμπόδιστη βούληση έκαστης γυναίκας, πως θα αυτοτοποθετηθεί επί του βίου της, γνωρίζοντας όμως με ενάργεια ότι δεν υπάσχει ασυμβίβαστο μεταξύ των δρόμων.
Με τούτο το ιδανικό ο γόνιμος συντηρητισμός θα εγκαινιάσει έναν γνήσιο γυναικείο αιώνα.