Δυο φωτό μια ζωή. Στην πρώτη μου σέρνει το χώρο στο φεστιβάλ Λευκάδας η Μόλλυ. Πριν από 45 χρόνια. Στη δεύτερη φέτος το καλοκαίρι ξανά η Μόλλυ με κρατά καθώς χορεύουμε τα «κλάματα» ένα σπουδαίο άκουσμα σε σόλο κλαρίνο στην παρουσίαση του βιβλίου του φίλου μας Παναγιώτη Σκληρού. Ξανά στη Λευκάδα. Ίδιο ύφος, ίδιο πάθος, ίδιο βλέμμα, ίδια ψυχή, σαν να μην πέρασε μια μέρα παρότι πέρασε μια ζωή.
Του Γιάννη Πολίτη
Όταν θέλω να φέρω στο μυαλό μου μια γλυκιά παλιά ανάμνηση πάω πολύ πίσω στα 15, 16 και 17 μου χρόνια και ας μην είχα στον ήλιο μοίρα. Ένα φτωχό χωριάτακι ήμουν που ζούσα σε ένα νοικιασμένο δωμάτιο στην πόλη της Λευκάδας. Πήγαινα σχολείο και δούλευα σερβιτόρος. Στο νησί μου το Μεγανήσι, δεν υπήρχε Γυμνάσιο και έτσι έφυγα από την αγκαλιά των γονιών μου 12 ετών.
Είχα όμως μια μεγάλη αγάπη το χορό, που με ταξίδευε στον ουρανό. Χόρευα στο ιστορικό συγκρότημα τον Ορφέα. «Σπεσιαλίστας» στα ηπειρώτικα όπως ο φίλος μου Τακης Παξινός τον οποίο διαδέχθηκα ως πρωτοχορευτής. Δεν είχα πάει ποτέ στην Αθήνα και είχα ταξιδέψει Γαλλία (τρεις φορές), Ιταλία και Ισπανία για να χορέψω σε διεθνή φεστιβάλ. Ο χορός ήταν το παράθυρο μου στην ζωή που ονειρευόμουν. Ορθάνοιχτο και φωτεινό.
Στο συγκρότημα μας λοιπόν -που ήταν ο κόσμος μου όλος- ήταν όλα σπουδαία παιδιά. Ανάμεσα τους και δυο αχώριστες φίλες,
σπουδαίες χορεύτριες: η Νέλλη και η Μόλλυ. Και δικές μου Φίλες, τότε, τώρα και για πάντα. Κούκλες -χωρίς φτιασιδώματα- έξυπνες, χαρούμενες. Πρόκοψαν στη ζωή τους με ωραίες οικογένειες. Και σήμερα είναι όμορφες και ταπεινές όπως τότε. Γιατί χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια μόνο τρόπο που κοιτάνε.