Δυσθεώρητο κρίμα του Ελληνισμού υπήρξε ο αγροτικός του αφανισμός. Φύτεψε στο αλαφροΐσκιωτο μυαλό του ότι κάλλιο δίσκο και στο χέρι, παρά άροτρο και… καρτερία. Προτίμησε τον εύκολο τουρισμό αντί της δύσκολης γεωργίας. Επέλεξε να υπηρετεί τον αναψοκοκκινισμένο ξένο, ώστε να μην οργώνει ηλιοκαμένος το εύφορο χωράφι.
Τρόπον τινά οι επόμενες γενιές της μεταπολίτευσης, τωρινές επι του παρόντος, παγιδεύτηκαν και γαλουχήθηκαν στο συγκεκριμένο μοτίβο, ανευ εναλλακτικών.
Κάποτε, η ελληνική οικονομία άνθιζε στην «αμόρφωτη» ύπαιθρο, με τον δημόσιο βίο του τόπου να σείεται από τις δυσμένειές του αγροτικού κόσμου. Ας μνημονεύσουμε την αγροτική εξέγερση στο περιβόητο χωριό Κιλελέρ, όπου μαζικές διαμαρτυρίες ‘‘κολίγων’’ ξιφουλκούσαν κατά των τσιφλικάδων. Αλήθεια, πόσοι θυμάστε ότι η σταφιδική κρίση, ανακάτωσε την συλλογική χημεία του σπιθαμιαίου τότε Ελληνικού Βασιλείου.
Τόσο κοινωνικά εκρηκτική, ήταν η νομή της έγγειας ιδιοκτησίας, που μια ελληνική κυβέρνηση νομοθέτησε υπερ της αγροτικής μεταρρύθμισης, εν καιρώ παγκοσμίου πολέμου και ούσα σχισματική στη Θεσσαλονίκη.
Σήμερα, το επιχειρηματικό δαιμόνιο εξαντλείται στο θερινό κοκτέιλ, στο γρήγορο γεύμα και τα ξενοδοχειακά καταλύματα, ξεχνώντας μια τραγελαφική λεπτομέρεια. Αγκυλώνεται στη βούληση ενός αμφίβολου – ακηδούς πελάτη, εκλιπαρεί την έλευση του και φυτοζωεί στις εισαγωγές αγαθών. Προς θεού δεν κατηγορώ τους ανθρώπους, πλην όμως ο τουρισμός χλωμιάζει.
Μήπως εναντιώνεσαι στη τουριστική κίνηση ή μηδενίζεις τα οφέλη της; Μα σαφώς όχι. Αλίμονο, αν ο γραφικός γιαλός μας, διαυγής και αλμυρός, δεν φιλοξενούσε λουόμενους εκ της οικουμένης. Στη νησιωτική μας χώρα κατοικοεδρεύει ένας γαλανόλευκος παράδεισος.
Μετά παρρησίας όμως κατακεραυνώνω, το υποτιμητικό σύνθημα: «είμαστε τα γκαρσόνια της Ευρώπης», χάριν του οποίου απαξιώσαμε τη κατεργασία της γης, τη πολύτιμη παραγωγή καρπών και οπωρών. Κατηγορώ τη μονοθεματική μανία, ιδίως της μεταπολίτευσης.
Νεκρώθηκε ο πρωτογενής μας θησαυρός, ως δήθεν πρωτόγονος άνθρακας. Για την εκσυγχρονιστική κουλτούρα ο αγρότης με το δρεπάνι είναι απολίτιστη και φεουδαρχική εικόνα. Στη προοδευτική συνείδηση, ο παραγωγός της ζωικής και φυτικής τροφής είναι ο λιγδωμένος χωριάτης. Ακόμη προκλητικότερα ο φύλακας της αυτάρκειας και του επισιτισμού ονομάζεται επαρχιώτης ‘‘βλάχος’’.
Άραγε, με το λιμό επι θύραις στην Ευρώπη, η οποία οσονούπω θα λαχταράει για ψωμί και άλλα βρώσιμα, τι θα προηγείται ο δίσκος ή το άροτρο; Προς γνώσιν, οι ομπρέλες δεν τρώγονται, ούτε τα φαγητά παρασκευάζονται χωρίς υλικά. Ψηλά γράμματα τούτα, για την Ελλάδα που εισάγει, άκουσον – άκουσον, κόκκινες και σφριγηλές ντομάτες.
Αλλά καλλίτερα σερβιτόροι παρά ζωογόνοι προμηθευτές; Σωστά; Ξεχειλώσαμε το ήδη σκισμένο μέτρο. Η απάντηση βρίσκεται στην ισορροπία.
Αλλά ας όψεται η επανάσταση της ξαπλώστρας.