Ψιθυρίζεται σε όλες τις λαϊκές συνοικίες και τα μεσοαστικά προάστια της χώρας. Κάθε υπέρογκος λογαριασμός διαγράφει έναν βροντώδη κεραυνό στο πυκνό κοινωνικό ουρανό. Αγριεύει ολέθρια την ατμόσφαιρα, την ήδη ισχυρά ηλεκτρισμένη. Το κοινωνικό θυμικό απέναντι στις δυο ανυπόφορες μάστιγες της καθημερινότητας, τον οξυκόρυφο πληθωρισμό και την ενεργειακή ακρίβεια, παθαίνει τρικυμία εν κρανίω.
Συσσωρεύει βουβή οργή, μπολιασμένη με πικρή απογοήτευση. Η ελληνική κοινωνία, ταλαιπωρημένη και εξαντλημένη, έχει υπομείνει τα πάνδεινα, μια πέτρινη δεκαετία, οικονομικής αφαίμαξης και εθνικής ταπείνωσης. Έχουν στερέψει δηλαδή προ πολλού οι αντοχές της. Απλά αγνοεί λογοκρατούμενα πολιτικά επιχειρήματα, όσο πληγώνεται θανάσιμα η βιωτή της, ο ατόφιος καθρέφτης των προβλημάτων. Πως να κατευναστεί το πνεύμα της; Εύλογο είναι άλλωστε.
Τώρα σβήνει πάλι η λυχνία της αχνής ελπίδας, καθώς βιώνει μια δυσβάστακτη μοναξιά. Ενώ το πολιτικό σύστημα της χώρας, λοξοδρομεί μέσα στις μικροπρέπειες του, ένθεν και κείθεν.
Εθελοτυφλεί άλλοτε με ‘‘θρηνητικά’’ μοιρολόγια και αφ’ υψηλού κριτική, άλλοτε με σκισμένα ‘‘κομφετί’’ και επικοινωνιακές γιορτές. Σέρνει μετά βίας, σχεδόν αναποτελεσματικά, τη πίστη του λαϊκού σώματος.
Φυσικά, μαγικές λύσεις δεν υφίστανται. Ούτε το συλλογικό άχθος προσφέρεται για φθηνή εμπορία υποσχέσεων.
Όμως μοιραία εντείνεται το αίσθημα γενικού αδιεξόδου. Όταν ο μικρομεσαίος πολίτης φωνάζει στη δυσθεώρητη κορυφή, δίχως έστω μια υποτυπώδη ανταπόκριση, υπό ανάλογες ζοφερές συνθήκες, απουσία σοβαρής εκτόνωσης, τότε η πολιτική ανακοπή είναι ειμαρμένη. Το συνειδησιακό χάσμα λαού – ηγεσίας, γίνεται αβυσσαλέο, κάτι το οποίο in rerum natura θα προκαλέσει πλατιά πολιτική διάβρωση. Μέλλει η γονιμοποίηση της.
Συν τοις άλλοις, παρατηρείται η ζωντανή αποκόλληση, της λαϊκής ψυχής και των πολιτικών ταγών. Φαίνεται η οδύνη της απόσχισης. Χάσκει η μεγάλη ρήξη στην αντιπροσωπευτική σχέση, φαινόμενο υφέρπον σε άπασες τις δυτικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.
Λιγοστό αισθητήριο αρκεί, ώστε να νιώσει κάποιος στο δέρμα του, τον αβρό άνεμο μιας ορατής κοινωνικής καταιγίδας. Σιγά-σιγά ο κοινωνικός θόλος γεμίζει καρβουνόχρωμα νέφη, τα οποία σκεπάζουν και σκιάζουν το ευοίωνο ηλιακό φως. Δυστυχώς όσο βαθαίνει, προχωρεί η πολυεπίπεδη παγκόσμια κρίση, τα υπάρχοντα κομματικά καταφύγια, θα μοιάζουν ολοένα πιο ετοιμόρροπα και απροστάτευτα.
Η θύελλα πλησιάζει. Οι οιωνοί διαβάζονται σημαδιακά πιο σκοτεινοί.
Χρειάζεται οι υγιείς δυνάμεις να ενεργήσουν επειγόντως, και οι σημερινοί “αρχοντες” να αφυπνιστούν ταχέως.