Τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου, οι πιστοί αναφωνούν στον περίβολο της εκκλησίας ‘‘Χριστός Ανέστη’’, κρατώντας ταπεινά τις θεοφώτιστες λαμπάδες ανά χείρας. Άλλοι απαντούν στην αναγγελία ‘‘Αληθώς ο Κύριος’’, συγκινημένοι και ευγνώμονες. Επιβεβαιώνουν μετά ασπασμών το χαρμόσυνο γεγονός της Κυρίου έγερσης εκ νεκρών.
Ακολουθεί ένας ευφρόσυνος, σχεδόν πανηγυρικός κύκλος όπου οι κατα μόνας ευσεβείς ακόλουθοι μετατρέπονται σε ομόδοξα ζεύγη, τόσο αυθόρμητα και πηγαία, μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα. Τηλεφωνούν στους αγαπημένους τους, αγκαλιάζουν στοργικά τους πέριξ συνανθρώπους τους και αγαλλιάζουν αισιόδοξα οι ψυχές τους
Αν κοιτάξει κανείς πανοραμικά, την εγκάρδια στιγμή, τούτη φωτογραφίζει την ευαγγελική εικόνα μιας τέλειας κοινωνίας προσώπων, ενός γνήσια αδιαίρετου χριστιανικού ποιμνίου που ενίζεται αυτοβούλως υπό τις χαρμόσυνες καμπάνες
Τούτη την θεόπνευστη ώρα, όπου το υπερβατικό γίνεται εμπειρικό, το κτιστό μετέχει στο άκτιστο και το υπέρλογο καταλήγει έλλογο, ο ιεράς ψάλλει την αυλαία της Πρώτης Παρουσίας. Ο σπλαχνικός Μεσσίας, αγόγγυστος αχθοφόρος, θεραπεύει δια παντός τον ακαθοδήγητο άνθρωπο μέσα από την λαμπρότητα της Ανάστασης.
Ως ύπατη και μεγαλειώδη πράξη Αγάπης του Δημιουργού προς το πλάσμα Του, το φρικτό Δράμα του Εσταυρωμένου, το Θείον Πάθος, δεν κατατροπώνει μονο το αναπόδραστο πέρας της ανθρώπινης ύπαρξης. Κάθε κτηνώδες λάβωμα, κάθε εξευτελιστικό τραύμα, κάθε αισχρή διαπόμπευση που υφίσταται αγόγγυστα ο Πανάγαθος Αμνός, επουλώνει την ανοιχτή πληγή, τη χαίνουσα και επάρατη, της Ιστορίας, δηλαδή το φυσικό κακό, την αιώνια φθορά.
Έκαστο φοβερό μαστίγωμα προς Αυτόν είναι μια τρυφερή ανάνηψη προς τον σώο-αρτιμελή Άνθρωπο.
Το λουτρό του Πανίερου αίματος που πότισε τον Τίμιο Σταυρό, απελευθερώσε τον όσιο ιαματικό καταρράκτη του Ανθρώπου. Αφότου βίωσε ο Θεάνθρωπος, το μαρτύριο της σαρκικής τρώσης, χάρις στο πέλεκη της ωμής βίας, ανακαίνισε την πρωτόπλαστη προαίρεση, εξιλέωσε την Πτώση και καθάγιασε το Θάνατο.
Επανασύνδεσε την ανθρώπινη υπόσταση με τη θεία της καταγωγή, ανοικοδόμησε την γκρεμισμένη γέφυρα προς τη Κοινωνία του Άκτιστού στρώνοντας τη λυτρωτική πρόνοια του Πατρός. Ενώπιον της Θείας τελεολογίας, η μακάβρια αναγκαιότητα (νέκρωση-θάνατος) μετατρέπεται σε μακάρια ελευθερία(ανάσταση – ζωή). Το θνητό αδιέξοδο αναβαπτίζεται σε αθάνατη ελπίδα.
Ο Χριστός διέψευσε την ανθρώπινη μοίρα και επαλήθευσε τον ανθρώπινο προορισμό. Γεφύρωσε την ενότητα του όντος σαλπίζοντας ότι το Τέλος δικαιώνει την Αρχή.
Καλή Ανάσταση