Από την αυγή της ανθρώπινης συνύπαρξης, η κοινωνική δομή, εξεικονίζεται με κάθετα σχήματα. Υπό τούτο το πρίσμα, είναι φυσιολογικό να συγκροτούνται ηγετικές τάξεις, που ιππεύουν τις εξελίξεις. Βέβαια, στα πλουραλιστικά καθεστώτα, αναστρέφεται η πυραμίδα εμποδίζοντας την εγγενή ανισότητα να εξελιχθεί σε καταπιεστική ιεραρχία.
Προς τι τέτοια εισαγωγή; Θυμίζω ή μάλλον επεξηγώ τα θεμελιώδη. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον; Η Δημοκρατία γεννήθηκε και μεγαλούργησε όταν ευημερούσε η πλειοψηφία, όταν γευόταν τους εύφορους καρπούς η πλειονότητα. Αντίθετα, παρήκμαζε και κλονίζονταν σε περιόδους, ακραίας οικονομικής ανέχειας των μικρομεσαίων στρωμάτων, των πολλών αν προτιμάτε.
Την τελευταία δεκαετία, οι συστημικές ελίτ αντί να ωριμάσουν, με την καλπάζουσα ηγεμονία αντισυμβατικών δυνάμεων, παιδιαρίζουν. Είναι ναρκωμένες, στη μέθη της αυταπάτης. Καταπίνουν το όπιο του μεγαλείου, πιστεύοντας ότι η «ανόητη μάζα» είναι ευχειράγωγη, ελέγξιμη και κατευθυνόμενη.
Θεωρούν αφελώς ότι πρόχειρες ετικέτες, τύπου «απαίδευτος όχλος» ή «λαικισμός» θα καταστείλουν τις αντιδράσεις. Φρονούν ελαφρώς ότι με καταιγιστική επικοινωνία και εφετζίδικα επίθετα θα καταλαγιάσουν την κοινωνική αναταραχή, εν ώρα ιλιγγιώδους πληθωρισμού, ενεργειακής στειρότητας και επισιτιστικής κρίσης.
Απαξιούν να αφουγκραστούν τις ανάγκες, όχι αποκλειστικά του προλεταριάτου αλλά κυρίως των υγειών μεσοαστών, του πυκνού στρώματος και στιβαρού ασβέστη του δυτικού οικοδομήματος. Αυτοί οι άνθρωποι, πολίτες της πλειοψηφίας, κυλούν ταχέως στη φτώχια, στραγγίζονται εισοδηματικά, απεμπολούν αστραπιαία κεκτημένα.
Πανταχόθεν, οι δημοσκοπήσεις διαψεύδονται και τα κυρίαρχα αφηγήματα παταγωδώς καταρρέουν. Οι δραματικές επιπτώσεις του πολέμου και των κυρώσεων, πολύ φοβούμαι, λύνουν απαλά και ρυθμικά τον ασκό του Αιόλου. Θα απελευθερώσουν τη λυσσώση κοινωνική θύελλα, η οποία θα ξεριζώσει το πολιτικό τοπίο.
Η κοινωνική ανοχή στερεύει, ενώ οι περιβόητες δυτικές ελίτ, πολιτικές, πρωτίστως χρηματοοικονομικές και έτερες, θρονιάζουν στο ροζέ συννεφάκι, ρεμβάζοντας αφ’ υψηλού τις σπιθαμιαίες ‘‘μακέτες’’. Περιφρονούν με τέτοιο ζήλο τον εθνικό μόχθο, το λαϊκό αίσθημα, την ανθρώπινη βιοπάλη. Κοιμούνται στη προστατευτική τους γυάλα, κουφές και αόμματες. Παραβλέπουν όμως τον κίνδυνο της ασφυξίας.
Στα περίοπτα και αλαζονικά νέφη του βασιλικού ουρανού και της εξουσίας δυσχερώς αναπνέεις. Επειδή στο «άρχειν», το δυσθεώρητο ύψος εξαντλεί το οξυγόνο.
Χρήστος Γκιάτας