του Χρήστου Γκιάτα*
Στο διάβα των τελευταίων ημερών, η δοκιμασμένη Ελλάδα πολιορκείται από μανιώδεις πύρινους κλοιούς που απανθρακώνουν σαρωτικά δασικούς θησαυρούς και τη κοπιώδως κτισμένη βιωτή ανθρώπων, άλλοτε ανήμπορων να την υπερασπιστούν και άλλοτε πασχίζοντων απέλπιδα να τη διασώσουν παντί τω τρόπω αρνούμενοι την επικείμενη καταστροφή της. Εν γένει τραγικές φιγούρες που επιδίδονται σε μια ενεργητική και παθητική απόγνωση. Η περιουσία, διόλου αποκλειστικά αποτιμημένη υλικά, ταυτίζεται αναπόσπαστα ψυχικά και συναισθηματικά με τη προσωπικότητα, όντας κόμματι αυτής στεγάζει αναμνήσεις, ιστορίες μόχθου, αφηγήσεις ζωής προσωπικές-διαπροσωπικές. Μόνο υπό αυτή την οπτική μπορούμε να αφουγκραστούμε τους πυρόπληκτους ανθρώπους επισκεπτόμενοι της καρδιές τους. Αδιάσειστο και αλγεινό παράδειγμα, ο αδόκητος θάνατος του Προέδρου του ΕΒΕΑ, Κωνσταντίνου Μίχαλου, τον οποίο πρόδωσε η καρδιά του από την αγωνία και την προσπάθεια.
Η ζυγαριά ασφαλώς κλίνει στο αγαθό της ζωής, εκείνο ανεξαρτήτως υπερτερεί συντριπτικά.
Πραγματικά, η γεωγραφία της πύρινης κόλασης είναι γιγαντιαία και η φλεγόμενη απειλή πολυμέτωπη με τον κρατικό μηχανισμό σαστισμένο να προτεραιοποιεί. Η απαρίθμηση των τοπωνυμίων προκαλεί μελαγχολία. Σχηματικά και πανοραμικά επί του εδάφους της Κεντρικής και Νότιας Ελλάδας, πλείστες από τις μέχρι πρότινος πράσινες ανθηρές κοιτίδες προσομοιάζουν πυρακτωμένοι υψικάμινοι, από το σκουρόχρωμο εσωτερικό των οποίων αναδύονται πυκνοί τεφροί καπνοί. Όπου κατάφυτες επιφάνειες, πλέον γυμνά μελανά τοπία, γεμάτα με σκεδαζόμενα καρβουνιασμένα δέντρα ως σφηνωμένα οστά κατά γης. Παρθένα δάση, εθνικοί δρυμοί, καλλιεργήσιμες εκτάσεις, οικισμοί, ιδιοκτησίες, αθώα πανίδα, αφανίστηκαν μερικώς ή ολικώς. Ένα άψυχο αμφιθέατρο στο οποίο η σιγή βοά.
Η αυταπάρνηση περιττεύει, με κατ’ εξοχήν πρότυπα τις πυροσβεστικές δυνάμεις, τους δασοπυροσβέστες, συναθροιζόμενους με πολυάριθμους εθελοντές, οι οποίοι άνισα και υπεράνθρωπα μάχονται μέχρις εσχάτων επιχειρώντας την κατάσβεση ή τουλάχιστον τη τιθάσευση του φλεγόμενου θηρίου. Αποκαμωμένοι, εξουθενωμένοι αλλά και αδιάκοπά αποφασισμένοι οι αφανείς και γενναιόκαρδοι αγωνιστές προσπαθούν εργωδώς. Χαίρουν αμέριστης ευγνωμοσύνης. Εμβληματικό σύμβολο, μεταξύ άλλων, της ένδοξης αρετής του ενσυνείδητου αλτρουισμού είναι ο εθελοντής πυροσβέστης της Ιπποκράτειου Πολιτείας, ο οποίος δαφνοστεφάνωσε με τον έμπρακτο ηρωισμό του τον θάνατο του, ξορκίζοντας τον.
Ένας βιβλικός όλεθρος που κηλιδώνει την πατρίδα μας μετατρέποντας ολόκληρες κωμοπόλεις, χωριά, οικισμούς σε εγκαταλελειμμένους βωμούς. Οι εικόνες των εκκενώσεων διεκτραγωδούν την ένταση των στιγμών, στην Πελοπόννησο(Ηλεία, Μάνη ενδεικτικά), την Αττική κ.α. άνθρωποι απομακρύνθηκαν κακήν κακώς απρόθυμα και απογοητευμένοι από τις περιουσίες εν ονόματι της επιβίωσης. Εγγύτερα στη μαρτυρική Βόρεια Εύβοια συνέρρευσαν παράκτια έντρομοι κάτοικοι προκειμένου να επιβιβαστούν σε πλοιάρια, σκάφη, οχηματαγωγά και οτιδήποτε ελλιμένιζε, ενώ η άποψη στο υπόβαθρο προκαλεί αποκαλυπτικό τρόμο. Τη νύχτα, καΐκια με τις ερυθρές αντανακλάσεις λαμπυρίζουσες στα ήμερα νερά, έπλεαν αδιάκοπα σαν φαντάσματα κατά μήκος της παραλιακής περιμέτρου, συγκεντρώνοντας ανθρώπους.
Οι περιγραφές συγκλονίζουν όσο και η τεράστια, ανείπωτη καταστροφή. Τα στιγμιότυπα συμπληρώνουν το σθένος των κατοίκων στις πυρόπληκτες περιοχές, οι οποίοι εναγωνίως με οικιακά εργαλεία, κλαδιά ανά χείρας, βυτία ή κουβάδες και με τη συνδρομή εθελόντων και της τοπικής αυτοδιοίκησης πολεμούν θαρραλέα τη φωτιά, στήνοντας μικρογραφίες δραμάτων. Εύλογα εκδηλώνεται αγανάκτηση και λύπη.
Διαπιστώνουμε επώδυνα τη νερώνεια νέμεση για την αδίστακτη κακοποίηση της φύσης. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η κλιματική αλλαγή ως περιβαλλοντική συνθήκη, διαταράσσει την ισορροπία προξενώντας φυσικές καταστροφές. Αλλά τούτο είναι ένα τμήμα της αλήθειας δίχως ερμηνευτική επάρκεια.
Δόξα τω θεώ, προσώρας ευοίωνη είναι η είδηση ότι δεν έχουμε θρηνήσει θύματα, γεγονός που προσφέρει μια πνοή ανακούφισης, αποτρέποντας τραγικές καταλήξεις. Μια επίσης θετική νότα, αν δύναται να εντοπιστεί, ηχεί εξίσου στο πνεύμα εθνικής αλληλοβοήθειας, συμπόνιας και φιλαλληλίας αλλά και στη δύναμη της κοινότητας.
Επαίσχυντα, στο περιθωριακό προσκήνιο δρουν και έρπουν ορισμένοι κακούργοι, επίδοξοι εμπρηστές οι οποίοι παρανοϊκά παραμονεύουν να εκτελέσουν εν ψυχρώ φυσικό και ανθρώπινο πλούτο.
Ο ουρανός σκοτείνιασε αντικρίζοντας το θέαμα, η κοκκινωπή ατμόσφαιρα, κιτρινωπή στο φωτισμό, ασφυκτιά, πηχτή από την κακοσμία της στάχτης και των αιωρούμενων σωματιδίων. Ο ήλιος πορτοκαλίζει καθώς σκεπάζεται από το ρυπογόνο πέπλο της λαίλαπας. Το πρόσωπο του ουρανού σκυθρωπό, δηλητηριασμένο και καταβεβλημένο φιλοξενεί την εθνική λύπη και βυθίζεται στη θλίψη. Θλιμμένος ουρανός. Η αυλαία του δράματος πλησιάζει και ευχόμαστε όλοι να είναι αίσια.
*Ο Χρήστος Γκιάτας είναι Πτυχιούχος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ και μεταπτυχιακός φοιτητής Γεωπολιτικής Ανάλυσης, Γεωστρατηγικής Σύνθεσης και Σπουδών Άμυνας και Διεθνούς Ασφάλειας του ΕΚΠΑ.