Το όνομά του και η μορφή του, συνδεδεμένη με τις πιο αθώες μνήμες μας. Τότε, που μιλούσαν μονάχα τα βλέμματα, με την γοητευτική κίνηση της εικόνας να μένει ανυπεράσπιστη μπρος στην απουσία του ήχου, αλλά παράλληλα να οδηγεί την καρδιά σε αυτό που θέλει να ακούσει, να φανταστεί, να ζήσει. Γιατί καμιά φορά τα λόγια είναι πέρα για πέρα περιττά…
Τσάρλι Τσάπλιν… Για την ακρίβεια, Τσαρλς Σπένσερ “Τσάρλι” Τσάπλιν. Αν ζούσε σήμερα θα γινόταν 129 ετών. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής του βωβού κινηματογράφου, με την πολυτάραχη ζωή, το ταξίδι ζωής από το Λονδίνο στην Αμερική, την καριέρα, τους τέσσερις γάμους, τα έντεκα παιδιά, τις κατηγορίες για τις πολιτικές του πεποιθήσεις που του απαγόρευσαν μετέπειτα την είσοδο στην αμερικανική γη παρά μόνο για την παραλαβή τιμητικού Όσκαρ το 1972, την μετεγκατάσταση και τον θάνατο στην Ελβετία σε ηλικία 88 ετών.
Η περιγραφή της ζωής του μπορεί να γεμίσει σελίδες ολόκληρες. Μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές στην καριέρα του ωστόσο, ήταν η βράβευση από την Ακαδημία Κινηματογράφου με το τιμητικό Όσκαρ, πέντε χρόνια πριν φύγει για πάντα από τη ζωή.
Η επέτειος γέννησης της πιο αναγνώσιμης φιγούρας του κινηματογράφου μπορεί να λεχθεί ότι είναι απολύτως συνυφασμένη με σκέψεις και συναισθήματα νοσταλγίας. Μία νοσταλγία που μας γυρίζει πίσω στην αθωότητα των παιδικών μας χρόνων. Μία νοσταλγία επίσης που απορρέει από τα βουβά κινηματογραφικά καρέ που δεν μπορούν να συγκριθούν με την σημερινή έξαρση της τεχνολογικής προόδου και την απουσία, τις περισσότερες φορές, εκείνων των ξεχωριστών συναισθημάτων που λέγαμε.
Και με το παρακάτω τραγούδι, τη μουσική του οποίου ο ίδιος συνέθεσε για την τελευταία σκηνή των «Μοντέρνων Καιρών», να μας κάνει να χαμογελάμε. Ακριβώς όπως μας προτρέπει και ο τίτλος του…
Smile, λοιπόν…
Γιατί “μία μέρα χωρίς γέλιο, είναι μία μέρα χαμένη”, όπως συνήθιζε να λέει…