Το χαρμόσυνο και άκρως ελπιδοφόρο μήνυμα που σκορπάει στις καρδιές ο ήχος από τις καμπάνες το βράδυ της Ανάστασης, συνθέτει μία συγκυρία μαγική. Για κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Για την οικογένειά μας και τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να έχουμε δίπλα μας. Συνάμα για μια ολόκληρη κοινωνία. Και κατ΄ επέκταση για ολόκληρη την οικουμένη.
Μέχρι τη στιγμή της χαρωπής καμπανοκρουσίας, με τα πολύχρωμα πυροτεχνήματα να συνοδεύουν το αναστάσιμο μήνυμα, και με το φως να φέγγει μπρος μας, έχουν προηγηθεί μέρες πένθιμες. Με αποκορύφωμα θλίψης τη Σταύρωση, την Αποκαθήλωση και τον Επιτάφιο.
Ο (προσωρινός) θάνατος του Θεανθρώπου έρχεται κάθε φορά να συμβάλλει στους εκάστοτε προσωπικούς «θανάτους» που έχουμε βιώσει στην έως τώρα πορεία του βίου μας. Η μελαγχολική επίσης διάθεση που αρκετοί από εμάς έχουμε κατά την διάρκεια των εορτών, εκτός από την διάσταση της ψυχολογίας που εγκιβωτίζει, αμβλύνεται περισσότερο από το πένθιμο κλίμα των ημερών. Σαν να βιώνουμε όλοι ένα μικρό Γολγοθά πριν τη λήψη του Αγίου Φωτός…
Ποιό επιχείρημα θα μπορούσε να αντικρούσει την παραπάνω σκέψη; Μάλλον κανένα… Ακριβώς διότι όλοι γνωρίζουμε εκείνο το μικρό μυστικό που ενυπάρχει βαθιά μέσα στην ψυχή μας: την ταύτιση των προσωπικών μας βιωμάτων με την Εβδομάδα των Παθών, που κάποιες φορές εκδηλώνεται λιγότερο και άλλοτε σε πολλαπλό βαθμό.
Στην παρούσα συγκυρία, ο βαθμός εκδήλωσης φαίνεται να είναι πληθυντικός. Ακριβώς λόγω των δεινών που έχουμε περάσει ως κοινωνία τα χρόνια που προηγήθηκαν. Χρόνια μιας αντικειμενικής μιζέριας, που ενίοτε κινητροδοτούσαν για πολλαπλούς αγώνες κατά του οικονομικού ξεπεσμού, και άλλοτε απογοήτευαν λόγω της ανυπαρξίας ελπίδας. Λόγω ενός φωτός που για πολλούς έσβησε και για άλλους δεν άναψε ποτέ.
Ένα μήνυμα, που η Ημέρα της Σταύρωσης του Θεανθρώπου έρχεται συνεχώς για να υπενθυμίζει. Σαν να περνάνε από μπροστά μας σαν ταινία όλα τα δεινά που βιώσαμε, όλες οι δυσκολίες που βρέθηκαν μπροστά μας, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Για μία κοινωνία που δυσκολεύτηκε επί μία δεκαετία να στηριχτεί στις υπάρχουσες δυνάμεις της, και που τώρα καλείται στο σταυροδρόμι της ανάκαμψης να ορθοποδήσει.
Μία ταινία που εκτυλίσσεται μπροστά μας και θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Η σταύρωση μιας κοινωνίας… στη διασταύρωση της (κάθε προσωπικής μας) ιστορίας».
Με πρωταγωνιστές τους εαυτούς μας, να καλούμαστε να ξεπεράσουμε το πένθος της προσωπικής μας «σταύρωσης», για να ανοιχτούμε σε πελάγη ευκαιριών, που όπως μας λένε, ανοίγονται μπροστά μας.
Οδεύοντας, λοιπόν, προς ένα εθνικό σταυροδρόμι ελπίδας, και κουβαλώντας στην πλάτη μας τον δικό μας προσωπικό σταυρό.
Ένα σταυροδρόμι που… διασταυρώνεται με την δική μας προσωπική ιστορία. Με παντοτινό οδηγό εκείνη την ελπίδα, που εκλύεται από το αναστάσιμο φως.