Της Αθηνάς Κοροβέση
Η αγαπημένη των Αμερικανών, πρώην Πρώτη Κυρία Μισέλ Ομπάμα, σε πρόσφατη συνέντευξή της εκμυστηρεύτηκε το μυστικό της προσωπικής της ευτυχίας. Εκείνο που την κάνει να ισορροπεί σωστά μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, και που δεν είναι άλλο από το να απολαμβάνει τον δικό της προσωπικό χρόνο. Δίνοντας με αυτόν τον τρόπο στον εαυτό της το δικαίωμα στην ευτυχία, όπως επισημαίνει, που συνεπάγεται τη σωστή διασύνδεση σωματικής και ψυχικής υγείας, μακριά από τις απαιτήσεις της καθημερινής της ατζέντας.
Η φορτισμένη καθημερινότητα, εκτός από τους κινδύνους που ενέχει για την προσωπική μας ευτυχία, συμπεριλαμβάνει και κακούς χειρισμούς. Ηθελημένους ή μη. Που κάποια στιγμή, ενδεχομένως, θα οδηγήσουν στην αναίρεση αυτού του δικαιώματος στην ευτυχία, και σε μία ανεξήγητη σύνδεση καταστάσεων. Εκείνες επί παραδείγματι, που η Μισέλ Ομπάμα μας προτρέπει μέσω της προσωπικής της εμπειρίας, να μην θεωρήσουμε ως ταυτόσημες.
Το χαμόγελο στα χείλη της πρώην Πρώτης Κυρίας είναι ένα από τα πιο θελκτικά της χαρακτηριστικά, σαν να αποδεικνύει ότι πράγματι, όσα λέει έχουν ισχύ. Τι γίνεται ωστόσο, όταν αυτό το δικαίωμα στην ευτυχία καταπατείται από τις πράξεις άλλων; Οι προεκτάσεις μιας τέτοιας καταπάτησης, ανεξαρτήτως των ατομικών προσπαθειών, δεν γνωρίζουν πεδίο εφαρμογής. Ή μάλλον, συγκαλύπτουν όλο το φάσμα της ζωής, όπως προτάσσει και η Μισέλ Ομπάμα.
Επιχειρώντας ένα άλμα στη λογική, πολλά από δικαιώματα μας εν έτει 2018, είναι κατά κάποιον τρόπο αμφισβητήσιμα. Κάνοντας ένα επιπλέον άλμα, γεωγραφικής φύσης αυτή τη φορά, η σημερινή εικόνα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά με την εισβολή κουκουλοφόρων, την παρακώλυση μαθήματος, και το χειρότερο, με την επίθεση κατά της διακεκριμένης καθηγήτριας Μαίρης Μπόση, όχι μόνο αποτελούν την «νοητή» συνέχεια των επεισοδίων στο σίριαλ της ανομίας που παρακολουθεί ανήμπορο τους τελευταίους μήνες το πανελλήνιο, αλλά απαξιώνουν συνολικά το ακαδημαϊκό ιδεώδες.
Μία απαξίωση ενός θεσμού, στο περιθώριο μιας γενικότερης αποστροφής προς την κοινωνία, με σαθρές (όπως και το όλο εγχείρημα) προεκτάσεις καταπάτησης δικαιωμάτων. Μία επίθεση συνηθισμένη, όπως δήλωσε η καθηγήτρια. Που κατόρθωσε όμως να αμαυρώσει για άλλη μία, πολλοστή, φορά την πανεπιστημιακή κοινότητα.
Συμβάλλοντας έτσι, σε μία αμετάβλητη σταθερά διαιώνισης της καταπάτησης του δικαιώματος στην εκπαίδευση, με όρους ωμής πραγματικότητας. Και στην ταυτόχρονη αποδοχή μιας παράλληλης παραμέτρου, εκείνης της επέλασης του τρόμου. Με αυτό το τελευταίο να μην γνωρίζει σύνορα, παρά μόνο ανίκανες ηγεσίες.