Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια ημέρα ποίησης, που η λογοτεχνία έχει την τιμητική της, γράφουμε δυό λόγια για μία μικρή γεωγραφική απομίμηση του παραδείσου.
Είναι στ’ αλήθεια τόσο όμορφη ετούτη χώρα.
Τόσο γαλήνια…χρόνια τώρα,
στέκει αρχοντική κι απλή στου δειλινού την ώρα.
Λες κι ήμερα που αλλού κουράζει,
εδώ ν’ αλλάζει…ξαποσταίνει
και τα στενά σοκάκια σαν παιδί περιδιαβαίνει.
Είναι στ’ αλήθεια γλυκιά η στιγμή,
όμορφη και τρανή μαζί,
όσο κανείς μήτε μπόρεσε τέλεια ποτέ να φανταστεί, μήτε καλά να ζωγραφίσει.
Σαν η άσπρη πέτρα γίνεται χρυσή,
ο ουρανός σαν μοιάσει μοβ και θαλασσί μαζί,
τα φύλλα σαν παίρνουν όψη αλλοτινή,
με του ανέμου ταις ευλογίες και την πνοή…
ομορφαίνει κάθε ψυχή , στου παραδείσου ετούτη την μικρά αυλή.
Είναι στ’ αλήθεια τόσο όμορφο ετούτο το νησί,
μικρή του Ιονίου πατρίδα, δικιά μας παντοντινά ξεχωριστή.