Η πολιτική ζωή της χώρας, φέρει όλα τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά ενός πολιτικού νεκροταφείου. Θέλετε να φταίει η βρώμα και η δυσωδία των ανθρώπων, που αντί να υπηρετούν τον τόπο, δέχονται ανερυθρίαστα να συμβαίνει το αντίθετο; Θέλετε να ευθύνεται η ανοργανωσιά, που φτάνει τις περισσότερες φορές στο επίπεδο παντελούς οργανωτικής απουσίας; Θέλετε να φταίει η πλήρη αποσύνθεση που κυριαρχεί σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου; Πάντως ο,τι κι αν αποδεχτείτε το νεκροταφείο, νεκροταφείο θα παραμένει.
Όμως δεν απασχολούν τόσο έντονα όλα τα παραπάνω πιστεύω, όσο τα αποτελέσματα τους, οι επιπτώσεις δηλαδή που έχουν στην καθημερινή ζωή του πολυπτωχευμένου Έλληνα, της πολύπαθης ετούτης μικρής χώρας.
Απασχολεί κατά πρώτο λόγο, το κατεξοχήν παρεπόμενο της ταφικής ακινησίας που έχει κυριεύσει την πατρίδα μας, η απιστία που προβάλλει σθεναρά ο πολίτης, στο ενδεχόμενο της πολιτικής ανάστασης. Από όλα τα στόματα ακούγεται σχεδόν ως άλλος εθνικός ύμνος, πως τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ και για κανέναν λόγο εδώ.
Και πώς να μην είναι έτσι η κοινή γνώμη, όταν παρακολουθεί ένα σύνολο γελοίων να προσποιούνται τους σοβαρούς και τους φερέγγυους, ζητώντας την εμπιστοσύνη του απλού καθημερινού βιοπαλαιστή;
Και πώς να είναι αλλιώς, όταν η τιμή της Τιμής και του Φιλότιμου έχει πέσει υπό του μηδενός, αφού βγαίνει ο «χ» υπουργός, – ο άγνωστος αυτός «χ» που γίνεται ξαφνικά πασίγνωστος – και λέει με το στόμα του: «δεν θα ρίξουμε άλλο το αφορολόγητο», ενώ ταυτόχρονα υπογράφει με τα χέρια – και τα πόδια – το αντίθετο. Όταν κάνουν λόγο για τελευταίες θυσίες και αμέσως ετοιμάζουν πολυνομοσχέδια και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για τις επόμενες;
Και πώς να είναι διαφορετικά, όταν στην ίδια χώρα που ακούστηκε κάποτε το «Βυθίσατε το Χώρα» ή πίσω από γενναία δάκρυα, το «Η Μακεδονία είναι μία και είναι η Ελληνική», σήμερα να ακούγονται από τις ειδήσεις οι βόλτες των γειτόνων – ολιγαρχικοκρατούμενων, στο Αιγαίο μας;
Πως αυτός ο τόπος να προκόψει, όταν τα Ίμια γράφονται από συναδέλφους δημοσιογράφους έγκριτους και καθ’ όλα ενημερωμένους, ως ‘Υμια;
Με ποιόν τρόπο θα παραμείνουμε ενεργοί και πατριώτες σ’ έναν πλανήτη ιδεολογικά μελλοθάνατων παθητικοποιημένων απάτριδων, όταν τουρκικά πολεμικά πλοία εκτελούν βολές – με πραγματικά πυρά παρακαλώ – στις ακτές του Φαρμακονησίου, και ο αρμόδιος υπουργός περιορίζεται αυστηρά στον να βγαίνει σαν ποντικός στη φάκα, μετά από κάθε τέτοια απαράδεκτη κίνηση, να μας περιγράφει το γεγονός; – Αλήθεια, ας μας πει επιτέλους κάποιος υπευθύνως ανεύθυνα αν οι υπουργικές αρμοδιότητες είναι ίδιες με εκείνες των ρεπόρτερ.
Κανείς δεν ξέρει από εμάς και πρώτος εγώ ο Βενιαμίν της δημοσιογραφίας, την πόρτα της εξόδου απ’ αυτό το πρωτόγνωρο ελληνικό πολιτικό αδιέξοδο των μετριοτήτων, αλλά πάλι εγώ ο φτωχός των φτωχών, μπορώ να θυμίσω ότι εδώ μεν γεννήθηκε ο Εφιάλτης, αλλά εδώ και ο Λεωνίδας και είμαι βέβαιος πως κάπου εκεί έξω υπάρχει αυτός ο πεφωτισμένος άρχοντας. Ο δικός σας άνθρωπος και ο δικός μου, που θα βγει στην επιφάνεια να μας δείξει το Desperatexit. Υπάρχει αυτός που χρειαζόμαστε!
Εντούτοις, για την ώρα υποστείλατε τις σημαίες και τα λάβαρα, γιατί η χώρα πενθεί την απουσία αυτού του ηγέτη. Φυλάξτε μετά φόβου Θεού, μαζί με τα εθνόσημα και την πίστη πως θα’ ρθει εκείνη η μέρα που θα υψώσουμε ξανά το μπόι και τα λάβαρα μας, στην γιορτή της έλευσης του αρχηγού, στην πραγματική γιορτή της Δημοκρατίας.