Είσαι 18 και ετοιμάζεσαι να «βουτήξεις» στο παιχνίδι των Πανελληνίων;
Είσαι 25 και ο κύκλος των σπουδών κλείνει σιγά σιγά, με την επιθυμία για δουλειά να κατακλύζει την σκέψη σου κάθε πρωινό;
Είσαι 30 και ήδη μετράς κάποια χρόνια προϋπηρεσίας με ένα αέναο ερώτημα «ε και;» ;
Σε όποια κατηγορία και να είσαι, ανήκεις στους νέους ανθρώπους αυτής της χώρας. Στους νέους, που πρέπει να «ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν». Ναι, τόσο τετριμμένο, τόσο κλισέ, αλλά πάντα τόσο επίκαιρο.
Θες να προσφέρεις. Θες να γίνεις μέρος αυτής της κοινωνίας. Να ξυπνάς και να ξεκινάς την ημέρα σου πηγαίνοντας στη δουλειά. Αυτήν που επέλεξες εσύ. Την επέλεξες γιατί σε γεμίζει, γιατί σε αντιπροσωπεύει, γιατί είναι «εσύ».
Αλλά δεν μπορείς. Δεν σε αφήνουν. Δε φταις εσύ. Ή καλύτερα, δε φταις μόνο εσύ. Ξέρεις πολύ καλά ποιος φταίει. Όλοι ξέρουμε. Είναι οι πολιτικές υποσχέσεις του παρελθόντος. Είναι τα πολιτικά τερτίπια του παρόντος. Αυτό το βάναυσο συνονθύλευμα. Οι άνθρωποι της πολιτικής. Τους εμπιστεύτηκες και συνεχίζεις να το κάνεις. Το δέχομαι. Γιατί θες να ελπίζεις πως οι άνθρωποι, που αποφασίζουν για το μέλλον το δικό σου, πράττουν κατά συνείδηση. Θα σου πω όμως κάτι. Γελιέσαι. Μην το κάνεις. Εθελοτυφλείς και δεν πρέπει. Το δικό σου παρόν είναι η δική τους επιτυχία. Μπερδεύτηκες; Πιο απλά. Αυτοί αποφασίζουν, εσύ πνίγεσαι στο δίλημμα «μένω Ελλάδα ή φεύγω;».
Και τι κάνεις; Φεύγεις. Φεύγεις από τη χώρα που σε μεγάλωσε. Φεύγεις μακριά, οπουδήποτε αλλού, πάντως δε μένεις εδώ. Γιατί η λογική κερδίζει το συναίσθημα. Η ανάγκη για επιβίωση επικρατεί της αγάπης σου για τη χώρα. Ωραίος ο ήλιος, ωραία και η θάλασσα. Το έγραψε και ο Ελύτης. «Μία ελιά, ένα αμπέλι και ο ήλιος». Αρκούν; Θα έπρεπε να αρκούν.
Δε μπορώ να σε συμβουλεύσω για το αν κάνεις σωστά ή όχι. Μπορώ, όμως, να συμμεριστώ την εσωτερική μάχη που δίνεις με τον εαυτό σου. Γιατί να εγκαταλείψεις τη χώρα σου, αφού δε θες; Μπορώ, ακόμη, να σου πω μη σταματάς να ελπίζεις. Μη σταματάς να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο.
Στο τέλος, όλα θα πάνε καλά, κι αν δεν είναι όλα καλά, θα σημαίνει πως το τέλος δεν ήρθε ακόμη…