“Το έλλειμμα του 2009, το οποίο οδήγησε τη χώρα στα δίχτυα της τρόικας, ήταν αποτέλεσμα μεθοδευμένης διόγκωσης των στοιχείων που είχαν ως συνέπεια την επιβάρυνση του Προϋπολογισμού κατά περίπου 14,7 δισ. ευρώ.” Πρόκειται για συμπέρασμα έκθεσης κάποιων στελεχών από το Γενικό Λογιστήριο και την Ελληνική Στατιστική Αρχή, το οποίο αναπαράγει η εφημερίδα Real News σε χθεσινό της δημοσίευμα. Μάλιστα. Σε περίπτωση που είχατε λοιπόν οποιαδήποτε απορία, αυτή είναι η “αναθεωρημένη” ιστορία του γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε: ήταν η “μεθοδευμένη” αυτή διόγκωση που μας έριξε “στα δίχτυα της τρόικας”. Τί κι αν η ίδια η δικαιοσύνη έχει ήδη αποφανθεί επί του θέματος; Δεν έχει όπως ξέρετε στη χώρα μας καμία σημασία! Το να υπεραμύνεται κανείς των πολιτικών του Γιώργου Παπανδρέου έχει εξελιχθεί σε ιδιαίτερα αντιδημοφιλές σπορ – δεν διατίθεμαι να το κάνω γιατί κατά τη γνώμη μου κατά την περίοδο διακυβέρνησης του συντελέστηκαν τεράστια λάθη (απάντηση στο δημοσίευμα έδωσε πάντως με εκτενές σχόλιό του το γραφείο τύπου του πρώην πρωθυπουργού). Δεν σας κρύβω όμως ότι ενοχλούμαι βαθύτατα όταν οι ισχυροί της νέας περιόδου προσπαθούν να “ξαναγράψουν” μια ιστορία, στην οποία έχουν και αυτοί τεράστιο μερίδιο ευθύνης, όπως τους βολεύει, βασιζόμενοι φυσικά στη μνήμη χρυσόψαρου την οποία επιδεικνύει ξανά και ξανά ο ελληνικός λαός. Έχω ακούσει την ίδια περίπου “επεξήγηση” του γιατί μπήκαμε στο μηχανισμό στήριξης από άφθονες πλευρές: “φούσκωσαν το έλλειμμα επίτηδες για να μπούμε”. Στην ερώτηση τί κίνητρο είχαν για να το κάνουν αυτό δεν έχω λάβει ως τώρα ικανοποιητική απάντηση. Έτσι, μου μένει πάντα μια απορία όσον αφορά τα ελληνικά στατιστικά και το ρόλο τους στην κρίση που ακολούθησε. Δεδομένου ότι όλοι πια παραδέχονται την ορθότητα του τελικού ελλείμματος του 2009, το οποίο, όπως θα θυμάστε, από το “προσδοκώμενο” 6% έφτασε στο 15.6%, τί θεωρούν ότι θα έπρεπε να είχε συμβεί; Δεν έχω ακούσει ποτέ να το λένε “ξεκάθαρα”, ίσως γιατί είναι κάπως προκλητικό όταν λέγεται “δυνατά”. Νομίζω όμως πως η απάντηση σιωπηλά, πάνω-κάτω θα ήταν η εξής: keep doing what you’re doing, όσο δεν μας πιάνουν είμαστε okay. Αν αυτά παραμένουν τα συλλογικά μας “μυαλά”, τότε πολύ φοβάμαι πως έχουμε μάθει πολύ λίγα τα δύσκολα αυτά χρόνια που πέρασαν.