Είναι πλέον εμφανές, ότι μεγάλο μέρος του κυβερνητικού συνασπισμού βρίσκεται εκτός σύγχρονου πολιτικού και οικονομικού τόπου και χρόνου. Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στις πολλές και από όλες τις πλευρές πλέον δηλώσεις υπουργών και υφυπουργών (σαν αυτή εδώ για παράδειγμα), αρκεί να χρησιμοποιήσουμε τη λογική μας.
Συζητήσεις και δηλώσεις που μπορεί να γίνονταν στο τοπικό καφενείο, τώρα παίρνουν τη θέση επίσημων πολιτικών θέσεων της χώρας. Μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής χώρας, που θέλει να είναι στον πυρήνα της πολιτικοοικονομικής εξέλιξης των πραγμάτων και όχι στο περιθώριο, σαν ένα μόνιμο αστείο στη γωνιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα παιχνίδια με τις λέξεις και με την πολιτική αντιμετώπιση του προβλήματος της χώρας, δίχως αναφορά στην οικονομική πραγματικότητα, είναι αυτό ακριβώς: Παιχνίδια. Για παιδιά. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και ο πυρήνας του προβλήματος με το γερμανικό, τεχνοκρατικό μοντέλο. Ένα μοντέλο που θα μπορούσε να ισορροπήσει και το ελληνικό πρόβλημα, αν μπορέσει επιτέλους η κυβέρνηση να αποφασίσει πραγματικά ότι η οικονομική ανάπτυξη στη χώρα… έχει κάποια σχέση με την οικονομία. Και ότι οι επενδύσεις, που θα έπρεπε να προχωράνε, αντί να τους βάζουμε μονίμως εμπόδια, έχουν και αυτές κάποια σχέση με την πολιτική σταθερότητα και αξιοπιστία.
Ας έρθουμε επιτέλους τώρα στην ενήλικη πραγματικότητα του εξελισσόμενου δυτικού συστήματος και ας προσπαθήσει αυτή η κυβέρνηση, αφού μαζέψει, αν μπορεί, τις τουλάχιστον 20 διαφορετικές γραμμές που έχουμε αρχίσει να ακούμε από επίσημα στόματα καθημερινά, για οποιοδήποτε πολιτικό θέμα – από την οικονομία, μέχρι τη μεταναστευτική πολιτική και την παιδεία – να καταλήξει τώρα και όχι αύριο, σε μια οριστική συμφωνία με τους εταίρους μας στην Ευρώπη. Να σταματήσει επίσης μια εξωτερική πολιτική με πολεμικές αναμνήσεις και λεξιλόγιο από τη δεκαετία του 1940 – μιας και ζούμε στο 2015.
Σε τελική ανάλυση, η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει την ισορροπία στο εσωτερικό της χώρας με τα κόμματα που τη στηρίζουν και παράλληλα να ικανοποιήσει τις σωστές, προοδευτικές και σύγχρονες απόψεις προς τις οποίες βαδίζει τάχιστα πλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν αυτά τα δύο, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από αυτή τη κυβέρνηση, τότε η επιλογή είναι μία και μόνο μία. Γιατί, όπως είχε πει παλιότερα ο John F. Kennedy, σε μία διαφορετική τότε κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα του: «Η πολιτική στο εσωτερικό μπορεί μόνο να μας νικήσει. Η πολιτική μας στο εξωτερικό όμως, μπορεί να μας σκοτώσει.»