Αν, όπως λέγαμε την προηγούμενη βδομάδα, η δραματική συγκυρία της εποχής, αφήνει μερικές ελπίδες ότι στο πολιτικό πεδίο και γενικότερα στο πεδίο των αποφάσεων, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο, η κατάσταση είναι διαφορετική ως προς τα θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη. Αυτά, όπως δείχνει το παράδειγμα σχεδόν όλων των ατμομηχανών της παγκόσμιας οικονομίας, έχουν, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, πάρει την κατηφόρα.
του Κώστα Μποτόπουλου
Η εικόνα αυτή τη στιγμή, μέσα στις δαγκάνες μιας πρωτοφανούς τετραπλής κρίσης -πανδημία, πόλεμος, εφοδιαστική αλυσίδα, γεωπολιτική αστάθεια- που αγγίζει κάθε χώρα και κάθε γωνιά του πλανήτη, είναι μια εικόνα που συνδυάζει υψηλό πληθωρισμό, χαμηλή ανάπτυξη και παραγωγικότητα, υψηλότερα επιτόκια, δηλαδή σφίξιμο της νομισματικής στρόφιγγας.
Τι βλέπουμε στις ΗΠΑ
Το βλέπουμε στις ΗΠΑ, όπου μια οικονομία 20 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, παρουσίασε, τη βδομάδα που μας πέρασε, συγχρόνως:
– μείωση του ΑΕΠ κατά 1,2%, μάλλον λόγω στρέβλωσης του εμπορικού ισοζυγίου (αύξηση εισαγωγών, μείωση εξαγωγών), σε έναν κόσμο όπου το εμπόριο όχι μόνο δεν είναι πια αυτό που ήταν, αλλά δεν είναι καν δεδομένο
– πτώση του χρηματιστηρίου κατά 3,6% στις 29 Απριλίου και 13% συνολικά από την αρχή της χρονιάς
– αύξηση των επιτοκίων κατά μισή μονάδα βάσης στις 4 Μαΐου, τη μεγαλύτερη από την αρχή του αιώνα, με παράλληλη “υπόσχεση” ότι δεν θα είναι η τελευταία. Τον αρχικό πανικό προσπάθησε να διασκεδάσει η “διαβεβαίωση” του επικεφαλής της Τράπεζας ότι δεν θα υπάρξει άλλο “σφίξιμο”, κάτι που ανέβασε κατά 3% το χωρίς πυξίδα χρηματιστήριο την ίδια μέρα.
Τι βλέπουμε στην Ευρώπη και την Κίνα
Το βλέπουμε στην Ευρώπη, με μια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να ψάχνεται (και να μη βρίσκει), μια Γερμανία μπροστά στο φάσμα του φρεναρίσματος λόγω ενεργειακού ελλείμματος, ένα Ηνωμένο Βασίλειο σε επίσημο πλέον στασιμοπληθωρισμό. Κι εδώ, ανάπτυξη, αγορά εργασίας, προσδοκίες σε ύφεση.
Το βλέπουμε στην Κίνα, όπου, υπό το βάρος ενός ύπουλου -γιατί συγχρόνως μεγάλου, επικίνδυνου, αφημένου στο σκοτάδι και αντιμετωπιζόμενου με καταπίεση και λοκντάουν- ξαναχτυπήματος της πανδημίας ξανανάβουν όλα τα κόκκινα λαμπάκια: έλλειψη δημοκρατίας και διαφάνειας, σαθρά θεμέλια, κλειστά κυκλώματα, μεγάλη εξάρτηση από εξελίξεις εκτός ελέγχου.
Γιατί δεν το βλέπουμε (ακόμα) στην Ελλάδα
Το βλέπουμε με την αύξηση των επιτοκίων από όλες σχεδόν τις κεντρικές τράπεζες -στην Αυστραλία ένα τέταρτο της μονάδας, στη Βρετανία την επόμενη βδομάδα τουλάχιστον άλλο τόσο. Με τον παγκόσμιο συνδυασμό υπερθέρμανσης, ανακοπής της δημοσιονομικής χαλάρωσης, άρα ακριβότερου χρήματος, και δομικών προβλημάτων στην παραγωγή και στην απασχόληση.
Κι αν δεν το βλέπουμε τόσο στη χώρα μας είναι αφενός γιατί μας “προστατεύει” το κοινό ευρωπαϊκό κέλυφος (τόσο πολύτιμο κι ας είναι εύθραυστο) και κυρίως γιατί το κύμα, λόγω μεγέθους και ρηχότητας οικονομίας, αργεί λίγο να χτυπήσει τις ακτές μας. Έχει όμως ξεκινήσει το ταξίδι του.
Πηγή: economico.gr