του Θοδωρή Καλούδη
Στις μεγάλες κρίσεις η κοινωνία χρειάζεται “οδηγητές”. Τις προσωπικότητες εκείνες που, με τη στάση ζωής και το παράδειγμά τους, εμπνέουν, στηρίζουν και καθοδηγούν όλους εμάς τους κοινούς θνητούς, που αναζητούμε ένα “χέρι” να στηριχτούμε, μια πνοή να ανασάνουμε, ένα φως στο μαύρο τούνελ της καθημερινότητας.
Στη σημερινή κρίση της πανδημίας, που μας έχει εξαντλήσει ψυχικά και οικονομικά, το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι η υποκρισία των “επωνύμων”, η διπλή γλώσσα των καθηγητάδων, το κρυφτούλι των κάθε λογής “παραγόντων εξελίξεων” .
Οι Κύριοι Δ. Βερβεσός και Θ. Δημόπουλος, επιτυχημένοι επιστήμονες εγνωσμένου κύρους – ο ένας πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ο άλλος καθηγητής Ιατρικής και πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών – με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, έδωσαν το στίγμα της ανωριμότητας και της ανευθυνότητας στα δύο κύμματα της πανδημίας. Όχι μόνο γιατί είναι επώνυμοι επιστήμονες. Αλλά και γιατί διεκδικούν, με τις δημόσιες παρεμβάσεις τους, ευρύτερους ρόλους στις εξελίξεις.
Ο καθηγητής και πρύτανης Θ. Δημόπουλος, με τρεις εορταστικές συγκεντρώσεις που οργάνωσε προς τιμήν της συζύγου του – ενώ του ήταν γνωστοί οι κίνδυνοι των συναθροίσεων αυτών, από τις οποίες υπήρξαν κρούσματα και δυστυχώς θύματα – έλαμψε στο κύμα της Άνοιξης. Ως δείγμα όχι μόνο απαράδεκτης για το επιστημονικό επίπεδό του αμέλειας, αλλά και υπέρτατης υποκρισίας: το βράδυ είχε “πάρτι συνωστισμού” και το πρωί μας καθοδηγούσε στα κανάλια πως πρέπει να αποφεύγουμε τις… συναθροίσεις!
Ο δικηγόρος Δ.Βερβεσός είναι ο “αστέρας” της πανδημίας του χειμώνα. Δεν είναι καθηγητής Ιατρικής, είναι όμως έγκριτος δικηγόρος, πρόεδρος ενός από τους μεγαλύτερους, ιστορικούς και κρίσιμους για τη δημόσια ζωή επιστημονικούς συλλόγους της χώρας. Όταν όλοι είμαστε έγκλειστοι, μακριά από τις δουλειές μας, φοβισμένοι και παρακολουθούμε με αγωνία κάθε απόγευμα θανάτους, διασωληνώσεις, χιλιάδες κρούσματα, την περιπέτεια μιας κοινωνίας, ο κ. πρόεδρος μας έβγαλε τη γλώσσα, κάνοντας “πάρτι” για τη γιορτή του, αψηφώντας νόμους και διατάξεις. Μας είπε – ως εκπρόσωπος της κορυφαίας επαγγελματικής νομικής τάξης – ότι ο νόμος πρέπει να ισχύει για όλους αλλά όχι για τους δικηγόρους!
Οι επώνυμοι επιστήμονες της ιστορίας μας, βοήθησαν με τις ανάρμοστες συμπεριφορές τους να αντιληφθούμε, για μια ακόμα φορά ότι: Στην επώνυμη Αθηναϊκή κοινωνία, κάποιοι ανγνωρίζουν στην αφεντιά τους το δικαίωμα της ανεμελιάς, της ανευθυνότητας, της κοινωνικής “υπεροχής”, γενικά της “υπεράνω”, χωρίς κόστος και συνέπειες, αντιμετώπισης της ζωής. Και ότι η υποκρισία και ο λαϊκισμός δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό των γνωστών “κακών” του πολιτικού παιχνιδιού…
- Υ.Γ.: Υπάρχουν και οι επώνυμοι της Ιεραρχίας, που αγνοούν επιδεικτικά τις βουλές της Πολιτείας γιατί ερμηνεύουν “αυθεντικά”, ως καθ’ υλην αρμόδιοι επαγγελματίες, τις βουλές του Κυρίου. Γι’ αυτούς τους Κυρίους το θέμα επαφίεται στη Θεία Δίκη.