του Θοδωρή Καλούδη
Παρακολουθώντας – πολλές φορές με κομμένη την ανάσα – την κρίση με την Τουρκία, ο απλός πολίτης αναρωτιέται: Είναι τρελός ο Ερντογάν ή το παίζει τρελός – και γιατί;
Οι ειδικοί μας εξηγούν ότι η “ανεξήγητη” θεωρητικά συμπεριφορά του Τούρκου Προέδρου μπορεί να ερμηνευτεί με άξονα την αγωνιώδη προσπάθειά του να γαντζωθεί στην εξουσία στο εσωτερικό και να το παίξει “Μεγάλος” στη διεθνή σκηνή. Παίζει άμυνα με … επίθεση σε όλα τα μέτωπα.
Στην Τουρκία τα πράγματα δεν πάνε καλά. Η τουρκική λίρα έχει χάσει πάνω από το 40% της αξίας της μέσα σε ένα χρόνο, με τους βασικούς οικονομικούς δείκτες να υποχωρούν συνεχώς. Το τραπεζικό σύστημα της χώρας κλονίζεται. Πρέπει να θεωρείται θέμα χρόνου η εξάρτηση της Τουρκίας και πάλι από την εξωτερική βοήθεια. Η κοινωνία είναι διχασμένη. Οι δημοκρατικές ελευθερίες έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα. Το στράτευμα έχει αποδεκατιστεί από τις συνεχείς συλλήψεις αντιφρονούντων. Το εμπάργκο όπλων και ανταλλακτικών των ΗΠΑ έχει αλλοιώσει τις τεχνολογικές δυνατότητες και την επάρκεια των Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως της πολεμικής αεροπορίας. Η αναζήτηση ρευστότητας από το Κατάρ έχει τα όριά της. Και η εμπορική και τεχνολογική στήριξη από την Κίνα είναι μακροπρόθεσμης απόδοσης.
Επιχειρώντας να αποπροσανατολίσει και να συσπειρώσει το εσωτερικό του ακροατήριο (κυρίως στις λιγότερο αναπτυγμένες περιοχές της Τουρκίας, που αποτελούν προπύργιο της εξουσίας του) ο Ερντογάν τροφοδοτεί τον εθνικισμό και εξάγει κρίση. “Τσακώνεται” με “όλο τον κόσμο”. Γράφει “στα παλιά του τα παπούτσια” το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις. Δημιουργεί ή συμμετέχει σε πολεμικά επεισόδια. Έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και το δείχνει. (Ορισμένοι διεθνείς σχολιαστές υποστηρίζουν μάλιστα ότι είναι “Διαταραγμένη προσωπικότητα“). Οι φαντασιώσεις του για την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οδηγούν σε έναν επικίνδυνο αναθεωρητισμό και προκαλούν τους γείτονες του στη Μεσόγειο. Απειλούν την ειρήνη και αναστατώνουν τη διεθνή κοινότητα. Και – σε ό,τι μας αφορά άμεσα – εμπλέκουν Ελλάδα και Κύπρο σε κινδύνους και περιπέτειες.
Απέναντι σε αυτό το επικίνδυνο μείγμα πολιτικής επιβίωσης, επιθετικού εθνικισμού και “μεγαλείου” του Ερντογάν, η Δύση είναι λογικό, κάποια στιγμή, να αντιδράσει. Η Ευρώπη (κυρίως η Γερμανία και οι δορυφόροι της) θα πρέπει λογικά να αντιληφθεί πως η απειλή κυρώσεων δεν αρκεί. Και οι ΗΠΑ θα έχουν πάρει πια το μήνυμα. Τύποι σαν τον κακό γείτονα που μας έλαχε δεν συνετίζονται. Ακούνε μόνο τη γλώσσα της δύναμης και της τιμωρίας.
Πηγή: Economico.gr