του Θοδωρή Καλούδη
Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής είναι ιστορικά σημαντική για την Ελληνική Δημοκρατία και τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Είναι μια απόφαση – σταθμός στη μεγαλύτερη δίκη φασιστών που έγινε στην Ευρώπη μετά τη Νυρεμβέργη. Το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής κρίθηκε τελεσίδικα από τη Δικαιοσύνη ότι αποτελεί εγκληματική συμμορία.
Είναι ιστορικό γεγονός, που βάζει ταφόπλακα σε ό,τι πιο άθλιο και χυδαίο γνώρισε η πολιτική ζωή του τόπου, μετά τη δικτατορία των Συνταγματαρχών. Και (ελπίζουμε) φραγμό σε όποιον άλλο νοσταλγό του ναζισμού έχει φιλοδοξίες πολιτικής σταδιοδρομίας…
Ένα νεοναζιστικό «σύστημα» που μας «ξεφύτρωσε» στη μεγάλη κρίση χρέους, υπήρξε «προϊόν» (και αυτό) του πολύμορφου κινήματος των «Αγανακτισμένων», κέρδισε την ψήφο περίπου 400 χιλιάδων Ελλήνων πολιτών και μπήκε ως τρίτο κόμμα στη Βουλή, οδηγείται τώρα στις φυλακές και στα σκουπίδια της ιστορίας.
Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε η θυσία ενός νεαρού συμπολίτη μας, του Παύλου Φύσσα. Η τραγική δολοφονία του (το 2013) ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της Πολιτείας, οδήγησε στη σύλληψη των στελεχών της ακροδεξιάς – στρατιωτικά οργανωμένης – οργάνωσης, στη διερεύνηση της αιματηρής δράσης της, στη δίκαιη δίκη και την ομόφωνη καταδίκη της ως συμμορίας εγκληματιών που δρούσαν με την προβιά … νόμιμου κοινοβουλευτικού κόμματος.
Και βέβαια χρειάστηκε η πολιτική τόλμη και ο «τσαμπουκάς» του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, η αποτελεσματικότητα του υπουργού Δημόσιας Τάξης Νίκου Δένδια – με τη στήριξη όλης της τότε κυβέρνησης Εθνικής Ευθύνης που δημιουργήθηκε από τη ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ – και η αποφασιστικότητα του εισαγγελέα Χαράλαμπου Βουρλιώτη για να σπάσει το απόστημα της δημόσιας ζωής.
Πριν την καταδίκη της από τη δικαιοσύνη, η Χρυσή Αυγή περιθωριοποιήθηκε πολιτικά. Αυτό ήταν προφανώς αποτέλεσμα οδυνηρών εμπειριών του εκλογικού σώματος. Και του πλειοψηφικού ρεύματος που διαμορφώθηκε το 2019, το οποίο, μαζί με την παρένθεση των αριστερών ψευδαισθήσεων και των μαθητευόμενων μάγων, έκλεισε και τον τραυματικό ακροδεξιό κύκλο που ταλαιπώρησε τη δημόσια ζωή.
————-
ΥΓ. Υπάρχουν στιγμές, στη διαδρομή της χώρας, που κάποιοι δικαστές – «ανώνυμοι» για μας τους πολλούς – γράφουν ιστορία: Υπόθεση Λαμπράκη, δίκες χούντας και Πολυτεχνείου, Χρυσή Αυγή. Θα πρέπει να θυμόμαστε με σεβασμό τις Κυρίες Μαρία Λεπενιώτη (πρόεδρο) και Γεσθημανή Τσουλφόλγου και τον Κύριο Ανδρέα Ντόκο, που δίκασαν τη Χρυσή Αυγή. Τίμησαν τη δικαιοσύνη. Θωράκισαν τη δημοκρατία. Έδωσαν μήνυμα στην Ευρώπη.
Πηγή: Economico.gr