της Αγγελικής Σπανού
Στην αρχή νόμιζες ότι η γη θα σταματήσει να γυρίζει αν μείνεις σπίτι. Μετά ακυρώνονταν η μία μετά την άλλη οι προγραμματισμένες συμμετοχές σου σε διάφορα και άρχισες να συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι τόσο απαραίτητος ούτε εσύ ούτε οι υποχρεώσεις σου.
Οταν σου έλεγαν ότι σταδιακά θα κλείνουν όλα, απαντούσες ότι έχεις δέκα ραντεβού την άλλη εβδομάδα. Αρνιόσουν να αποδεχτείς μια πραγματικότητα τόσο ανοίκεια. Αργησες να καταλάβεις και να προσαρμοστείς. Τελικά, αναγκάστηκες να αυτοπεριοριστείς κι εσύ. Με τη λογική αντιλαμβάνεσαι ότι η καραντίνα μπορεί να είναι σωτήρια, όμως αντιδρά ο οργανισμός σου, δυσφορείς και θυμώνεις, δεν ξέρεις ποιος φταίει, όμως θα θελες να υπάρχει εχθρός για να του επιτεθείς.
Ξαφνικά βρίσκεσαι με άπλετο ελεύθερο χρόνο που δεν έχεις τι να τον κάνεις. Μέχρι τώρα ευχόσουν να μην είσαι συνέχεια βιαστικός και τώρα δεν μπορείς να ακολουθήσεις τη συνθήκη της βραδύτητας και να κοιτάξεις το κενό. Μέχρι τώρα έπαιρνες πολύ σοβαρά τον εαυτό σου, δεν είχες ποτέ σκεφτεί ότι θα σου που να μείνεις σπίτι και δεν θα χεις κανέναν να σε χρειάζεται ή να σε αναζητά.
Δεν χρειάζεται να προλάβεις κάτι, δεν υπάρχει τίποτα επείγον. Στη δουλειά δεν σε θέλουν εκεί, υποχρεωτική τηλε-εργασία, μπαράκια τέλος, βιντεοκλήσεις μόνο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ζεις μόνος. Ησουν πάντα αυτάρκης, δεν αισθανόσουν ότι έχει ανάγκη να μοιραστείς τη ζωή σου. Είναι από τις λίγες φορές που διαπιστώνεις ότι κάτι έκανες πολύ λάθος. Γιατί η συντροφικότητα είναι περισσότερο πολύτιμη απ όσο νόμιζες και ήρθε ο κοροναϊός να στο θυμίσει.
Ο,τι είναι άδειο φαίνεται πιο άδειο. Ο,τι είναι προβληματικό φαίνεται πιο προβληματικό. Ο,τι είναι άρρωστο γίνεται ακόμη πιο άρρωστο. Ο περιορισμός σε τέσσερις τοίχους είναι δοκιμασία. Ερχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και τις ελλείψεις σου.
Και δεν υπάρχει ορατότητα. Δεν βλέπεις τίποτα μπροστά. Μπορεί να πάει χάλια η οικονομία και να πέσουμε πάλι στην αβεβαιότητα, είναι όλα τόσο ρευστά και απρόβλεπτα που εκ των πραγμάτων σε φέρνουν σε δύσκολη θέση εσένα που έβαζες πάντα υψηλούς στόχους και είχες πολύ αυστηρό προγραμματισμό στη καθημερινότητά σου.
Είσαι γιάπης και φιλόδοξος. Αντεξες στην κρίση και περίμενες ότι, επιτέλους, έρχονται καλύτερες μέρες. Ποιος να σου το έλεγε ότι μας περιμένει πανδημία και θα έρθουν τα πάνω-κάτω.
Δεν ήσουν προετοιμασμένος για τέτοια αναγκαστική αλλαγή τρόπου ζωής. Η απομόνωση δεν είναι για σένα. Εχεις χρόνια να διαβάσεις βιβλία, δεν ξέρεις τι να κάνεις μόνος, έχεις μάθει να είσαι σε διαρκή κίνηση και επικοινωνία. Ευτυχώς που υπάρχουν τα social media και ξεσπάς εκεί. Αλλά σου λείπει η άλλη επαφή, η κανονική. Ενα χέρι μέσα στο δικό σου. Ενα χάδι. Μια αγκαλιά. Δεν τα διεκδίκησες ποτέ στα σοβαρά και τώρα το πληρώνεις. Τουλάχιστον, δεν είναι πολύ αργά. Θα έχεις δεύτερη ευκαιρία.