της Αγγελικής Σπανού
Ηρθαν τα πάνω κάτω στην πολιτική ζωή την τελευταία δεκαετία, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τη θέση του ΠΑΣΟΚ στον δικομματισμό, ένα σωρό νέα κόμματα γεννήθηκαν και πέθαναν (από τη ΔΗΜΑΡ μέχρι τους ΑΝΕΛ και από το Ποτάμι μέχρι τη Χρυσή Αυγή) αλλά υπάρχει και κάτι που δεν άλλαξε:
Τα παλιά κόμματα, αυτά που υπήρχαν στην αρχή της μεταπολίτευσης, αντέχουν και καθορίζουν τους συσχετισμούς στη Βουλή και στην κοινωνία. Η ΝΔ είναι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ είναι μικρό και ΚΙΝΑΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το παλιό ΚΚΕ εσωτερικού και είναι πια μεγάλο κόμμα, το ΚΚΕ είναι το ΚΚΕ που ξέρουμε και από εκεί και πέρα νέα κόμματα ανεβαίνουν και κατεβαίνουν.
Κάτι υπάρχει πάντα δεξιά της ΝΔ (η “Ελληνική λύση” του Βελόπουλου στην παρούσα συγκυρία), κάτι υπάρχει αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ (Βαρουφάκης στη Βουλή, Λαφαζάνης και Ζωή δεν τα κατάφεραν), το κέντρο αλώνεται και από δεξιά και από αριστερά.
Η κοινωνία συντηρητικοποιείται αλλά η πλειοψηφία παραμένει -οριακά- κεντροαριστερή-αριστερή, τα μεγάλα τζάκια αντέχουν (Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες, Παπανδρέου. Μπακογιάννηδες), τα μικρότερα επίσης (Γεννηματάδες, Βαρβιτσιώτηδες, Κεφαλογιάννηδες), ενώ 29 βουλευτές από το σύνολο των 158 εκλεγμένων με το κυβερνών κόμμα είναι γόνοι.
Υπάρχουν κι άλλα “παλιοί ” που εξακολουθούν να καθορίζουν τη “νέα” εποχή στην πολιτική: Οι ίδιοι και οι ίδιοι επιχειρηματίες πίσω από τα κόμματα, η ίδια και η ίδια διαπλοκή, οι ίδιοι και οι ίδιοι μηχανισμοί διαμόρφωσης της κοινής γνώμης (ΜΜΕ-εταιρείες δημοσκοπήσεων-τρολς), μαύρο χρήμα, μαύρη προπαγάνδα, βουλευτής χωρίς πρόσβαση στα κανάλια δεν εκλέγεσαι.
Αυτό που σταθερά αλλάζει είναι η αύξηση της αποχής των νέων ανθρώπων. Επομένως, μένουμε στα ίδια και γερνάμε. Οχι και πολύ αισιόδοξο.
πηγή:economico.gr