Πολλοί στη Νέα Δημοκρατία θα επιθυμούσαν έναν (ή μία) Πρόεδρο Δημοκρατίας περισσότερο «στα μέτρα της παράταξης». Απόλυτα θεμιτό. Πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελαν για Πρόεδρο ένα πρόσωπο με «αριστερές αγωνιστικές περγαμηνές». Και αυτό, από μια άποψη, λογικό. Ορισμένοι πάλι επέμεναν άκριτα να παραμείνει ο κ. Παυλόπουλος στη θέση του, επιβάλλοντας στο νικητή πρωθυπουργό την επιλογή του ηττημένου κ. Τσίπρα. Στο Κίνημα Αλλαγής πρότειναν ένα δικό τους Πρόεδρο – «από την παράταξή μας» είπε, με μικρομέγαλη αυτάρκεια, η Κυρία Γεννηματά, αποδεχόμενη υποκριτικά ακόμη και τον Βαγγέλη Βενιζέλο που εκπαραθύρωσε, άκομψα, επιμένοντας να ζει το μύθο της με τις σκιώδεις παρουσίες του μικρού πολιτικού κύκλου της …
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε την Κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου, εκπλήσσοντας τους πάντες, τους περισσότερους στην κοινωνία ευχάριστα.
Δεν γνωρίζω αν ο κ. Μητσοτάκης θα είναι ένας καλός πρωθυπουργός. Το ελπίζω για το καλό του τόπου. Εκείνο όμως που βλέπω είναι η επιθυμία του να προχωρήσει (επιτέλους) σε αναγκαίες για την οικονομία και την κοινωνία ανατροπές, που δεν θα περίμεναν πολλοί από τον αρχηγό μιας παράταξης με βαθιά συντηρητικά κατάλοιπα. Ο πρωθυπουργός επιδιώκει εκσυγχρονισμούς. Και το προσπαθεί απέναντι σε κάθε είδους ιδιοτελείς συντεχνίες και «καπετανάτα» και απέναντι σε κόμματα που στο σύνολό τους (φυσικά και το δικό του) έχουν υπηρετήσει «λαμπρά» τον κρατισμό της οικονομίας και το κομματισμό του κράτους.
Ο κ. Μητσοτάκης απευθύνεται στην κοινωνία επιχειρώντας μία «κεντρώα» μεταρρυθμιστική πολιτική, ικανή να συσπειρώσει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, αφού στόχος της είναι η ικανοποίηση ευρύτερων κοινωνικών αναγκών. Το κάνει συγκεντρώνοντας στις τάξεις του κυβερνητικού σχήματος πρόσωπα που, κατά τεκμήριο, αντιπροσωπεύουν τον «ευρύ» συνασπισμό των δυνάμεων του αυτονόητου. Με μια σύνθεση απόψεων και πολιτικών εμπειριών πρωτόγνωρη για «μονοκομματική» κυβέρνηση. Τα αποτελέσματα των πρώτων δημοσκοπήσεων δείχνουν να τον δικαιώνουν ως προς την «εικόνα» και τις διατυπωμένες προθέσεις. Μένει να κριθεί η αποτελεσματικότητα της εφαρμογής.
Η επιλογή της Κυρίας Σακελλαροπούλου, ως προς το προφίλ της, είναι ενταγμένη στη στρατηγική της ανανέωσης. Βεβαίως και υπάρχουν αξιόλογες προσωπικότητες σε όλους τους πολιτικούς χώρους, κατάλληλες για το ανώτατο αξίωμα. Όμως ο πρωθυπουργός ήθελε ένα φρέσκο πρόσωπο, ικανό να σηματοδοτήσει μια διαφορετική αντίληψη σε μια χώρα που πάσχει από τη σκουριά της συνήθειας.
Αν αποδεχτούμε τις απόψεις του κ. Βενιζέλου (που το όνομά του «έπαιζε», όχι άδικα, για την Προεδρία) η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας που προορίζεται για πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πέραν των εξαιρετικά ευανάγνωστων συμβολισμών της επιλογής, έχει ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά: Έχει «επαφή με την κίνηση των σύγχρονων ιδεών και γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας». Παρότι εκπαιδευμένη στην ‘‘υποχρέωση επιφυλακτικότητας’’ που είναι σύμφυτη με τη δικαστική της ιδιότητα, «έχει συγκροτημένες και ισχυρές απόψεις για τους θεσμούς, την κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις που είναι η ουσία της πολιτικής»
Η επιλογή του πρωθυπουργού ξάφνιασε (θετικά τους πολλούς) γιατί ήταν «διαφορετική» και τολμηρή. Θα ψηφιστεί την Τετάρτη – με ζεστή ή κρύα καρδιά – από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής των Ελλήνων. Με αυτό τον τρόπο, η ανάδειξη της Κατερίνας Σακελλαροπούλου – με τα χαρακτηριστικά της επιλογής της – στην Προεδρία της Δημοκρατίας παίρνει τις διαστάσεις μιας συναινετικής εκλογής που δεν ανταποκρίνεται μόνο στη συνταγματική περιγραφή του Αρχηγού του Κράτους: Αναδεικνύει ότι η χώρα επιχειρεί να αλλάξει σελίδα.