Για μια ακόμη χρονιά, μια επέτειος τιμής (στους λίγους) μιας γενιάς που ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στα τανκς της δικτατορίας – και διέσωσαν την τιμή της δημοκρατίας – γίνεται αφορμή αναστάτωσης της Δημοκρατίας.
Ένας μικρός κύκλος ανερμάτιστων οπαδών της ανωμαλίας πυροδοτούν κάθε χρόνο το κλίμα μνήμης για τη 17η Νοεμβρίου 1973 επιχειρώντας να αναδείξουν την καθιερωμένη συμβολική πορεία των φοιτητών προς την Πρεσβεία των ΗΠΑ σε μία φιέστα αναρχίας.
Από κοντά και όσες πολιτικές αντιλήψεις θέλουν να στήσουν «μαγαζί» σε σύμβολα και αγώνες άλλων, εναρμονίζοντας κάθε χρόνο – κατά το δοκούν – τα «αιτήματα της εποχής» με τα «μηνύματα» του Πολυτεχνείου.
Και ενώ οι περισσότεροι νεόκοποι «αναλυτές» αποσιωπούν
- την απελπιστική μοναξιά των ανυπότακτων φοιτητών της 7ετίας στον αγώνα τους κατά της χούντας,
- τη θορυβώδη απουσία των τότε βαρώνων της πολιτικής,
- τους τακτικισμούς και τα πισωγυρίσματα αριστερών ηγεσιών,
- το ρόλο του παλατιού, του στρατού, του πολιτικού κατεστημένου και του ξένου παράγοντα στις τότε τραγικές εξελίξεις για τον τόπο,
- αλλά και το συμβιβασμό των πολλών και κυρίως της πνευματικής και ακαδημαϊκής «ηγεσίας» της χώρας [ιδού «ενδιαφέροντα θέματα μνήμης και ανάλυσης…]
επικεντρώνονται στο αν το «μήνυμα του Πολυτεχνείου» – ποιοί άραγε το γνωρίζουν ή το θυμούνται; – δικαιώνεται ή όχι σήμερα, 46 χρόνια μετά… όταν οι νέοι του 1973 είναι πια συνταξιούχοι και η χώρα τραβά άλλου είδους ανηφόρα, αναζητώντας τις νέες αντιστάσεις της και τα βήματά της στις αντίξοες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και του γεωπολιτικού μας περιβάλλοντος.
Και σαν να μην φτάνει αυτό, ο τόπος ζει μια πρωτοφανή αναστάτωση, από τον φόβο επεισοδίων μιας χούφτας ηλιθίων, που προφανώς γνωρίζουμε και επιμένουμε να μην απομονώνουμε.
Κάθε εποχή έχει τα δικά της μηνύματα. Και αυτά μεταφέρονται στις επόμενες γενιές ως παρακαταθήκη και εμπειρία για το μέλλον, όχι ως μνημόσυνο για το παρελθόν, ούτε ως ευκαιρία για πολιτικό ακτιβισμό – κυρίως των ανοήτων.
Καλό το «δεν ξεχνώ» ως μήνυμα εθνικής εγρήγορσης. Αλλά «δεν ξεχνώ» όλα οσα μας οδήγησαν ιστορικά σε χούντες, διχασμούς και καταστροφές. Όχι κατ’ επιλογήν μνήμες…