Του Θοδωρή Καλούδη
Ψήφο εμπιστοσύνης από τη διαρκώς μεταβαλλόμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία της (στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν 153 βουλευτές) έλαβε για 15 ημέρες η κυβέρνηση, αναμένοντας τη λαϊκή εμπιστοσύνη ή αποδοκιμασία της στις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου. Για το βράδυ εκείνο ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης προέβλεψε κατάρρευση της κυβέρνησης και ζήτησε την παραίτηση Τσίπρα και την άμεση προκήρυξη εθνικών εκλογών, με τον πρωθυπουργό να επιμένει ότι αυτό δεν θα χρειαστεί γιατί θα νικήσει.
Στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή η κυβέρνηση δεν μας διαφώτισε για ποιο ακριβώς λόγο – πέραν των αυτονόητων (και μη) συμφερόντων της ίδιας και των βουλευτών που τη στηρίζουν – οφείλουμε να της παρέχουμε και η πλειοψηφία των υπολοίπων πολιτών την εμπιστοσύνη μας.
Δεν ανέτρεψε δηλαδή την γενική εντύπωση, που αποτυπώνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, ότι η χώρα κυβερνάται από ένα «σύστημα» που στερείται πλέον πολιτικής και ηθικής νομιμοποίησης, με σημαντικές οικονομικές, θεσμικές, κοινωνικές και ηθικές επιπτώσεις.
Ποιο είναι σήμερα το αποτύπωμα της κυβέρνησης Τσίπρα που, αφού πήρε την ψήφο εμπιστοσύνης των βουλευτών που τη στηρίζουν, δοκιμάζεται και στη βάσανο της αυθεντικής εμπιστοσύνης του λαού σε 15 ημέρες;
-Σε πολιτικό επίπεδο, ευθύνεται για την παράταση της κοινωνικής κρίσης που είναι αποτέλεσμα μιας ανερμάτιστης πολιτικής που, ενώ επαγγέλλεται υποκριτικά ότι υποστηρίζει τους πολλούς, βρίσκεται στην υπηρεσία των πολύ λίγων.
-Σε εθνικό επίπεδο, ευθύνεται για τον εγκλωβισμό της χώρας σε συνθήκες πολλαπλής εξάρτησης από προτεραιότητες του ξένου παράγοντα, με τον πρωθυπουργό να αναλαμβάνει ρόλους delivery boy των ισχυρών ηγετών που κάποτε καθύβριζε.
-Σε ηθικό επίπεδο, ευθύνεται για την ανεξέλεγκτη υποβάθμιση του δημόσιου βίου σε συνθήκες ευτελισμού, όπου έχει χαθεί κάθε μέτρο πολιτικού ήθους και κοινοβουλευτικής αξιοπρέπειας. Η εξουσία αυτών που την κατέκτησαν στο όνομα ενός ξεχωριστού ήθους και αδιάφθορων πρακτικών της «πρώτης φοράς Αριστεράς», χαρακτηρίζεται από λογικές που διχάζουν την κοινωνία. Στηρίζεται στο ψέμα, τη διγλωσσία, την αλαζονεία και ορισμένες φορές, δυστυχώς, σε βάναυσες συμπεριφορές δολοφονίας χαρακτήρων.
-Σε οικονομικό επίπεδο, η κυβέρνηση ευθύνεται για την αχρείαστη νέα λιτότητα που επέβαλε στην κοινωνία, κυρίως στους πιο αδύναμους, που υποτίθεται ότι στηρίζει. Η οικονομική πολιτική Τσίπρα – Τσακαλώτου εκφράζει ένα πρωτόγονο μονεταρισμό. Απομυζά εν ψυχρώ τα νοικοκυριά με υπέρογκους φόρους και δυσβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές, στερεύει από πόρους την αγορά, εκμηδενίζει τις δημόσιες επενδύσεις, απαξιώνει την επιχειρηματική δραστηριότητα και καθηλώνει την ανάπτυξη σε συνθήκες πολυετούς καχεξίας. Και όλα αυτά στο όνομα δημιουργίας υπέρ – πλεονασμάτων, που εξυπηρετούν ανώριμες και απαράδεκτα πολυετείς δεσμεύσεις της κυβέρνησης προς τους δανειστές και την εφαρμογή μιας «αναδιανεμητικής» πολιτικής χαμηλών στόχων, με επιλεκτικές παροχές, βγαλμένες κι αυτές με αιματηρό τίμημα.
Το αποτύπωμα της κυβέρνησης Τσίπρα, λίγο πριν την ετυμηγορία της 26ης Μαΐου, έχει όμως και το χαρακτήρα μιας μικροπολιτικής, όσο και κουτοπόνηρης αντίληψης: Εξαγγέλλει, λίγο πριν τις Ευρωεκλογές, μέτρα και παροχές «μόνιμου χαρακτήρα» που αναφέρονται σε ένα μελλοντικό χρόνο, την περίοδο 2020 – 2022. Μέτρα που προϋποθέτουν διατήρηση του πλεονάσματος στο 3,5%, από το οποίο μάλιστα η κυβέρνηση δεσμεύει σε ειδικό λογαριασμό το 1% και το προκαταβάλλει στους δανειστές!
Τι άλλο κάνει δηλαδή από «τσάμπα μαγκιά», που ενώ εμφανίζει τον κ. Τσίπρα ως «Άγιο Βασίλη» του … μέλλοντος, στην ουσία δεσμεύει την επόμενη κυβέρνηση σε συνθήκες δημοσιονομικής ασφυξίας και διαπραγματευτικής αδυναμίας περί τα πλεονάσματα; Δηλαδή σε εξαιρετικά δύσκολη θέση ως προς τους αναγκαίους αναπτυξιακούς σχεδιασμούς που έχει ανάγκη ο τόπος;
Για αυτές τις συμπεριφορές και τις πολιτικές πρακτικές οι πολίτες θα μιλήσουν στις, πρώτες μετά από τέσσερα χρόνια, κάλπες αξιολογώντας πρόσωπα και πράγματα. Και εκεί θα δούμε πόσο αθώοι είμαστε για όσα μας συμβαίνουν…